ตอน กาแฟเป็นเหตุ

writer : wakkks , rainstill , AatbWoo , Yochan , PaiPOPcoRn , Peachyhachi
tag : #เดอะรูมเมท

—————

.

.

สร้างเรื่องนักนะคนอะไร.. คิดว่าคนอื่นจะคอยช่วยคอยเอาใจตลอดเวลารึไงกัน มักเน่หน้าหมีบ่นงุบงิบในขณะที่กำลังสาวเท้าไปที่เตียงพลางจ้องร่างบางที่นอนซบอยู่กับอกตัวเอง เจ้าตัวยังคงพลิกตัวไปมาจากตอนแรกที่เหมือนจะหลับตอนนี้ดันทำท่าจะตื่นซะงั้น.. เมื้อกี้คงแค่ฟุบลงไปเพราะแอลกอฮอล์เฉยๆล่ะสินะ ดวงตาเรียวปรือขึ้นน้อยๆก่อนจะพยายามพลิกตัวไปมา

“เดี๋ยวก็ร่วงลงไปหรอก” ส่งเสียงปรามพลางวางคนตัวเล็กลงบนเตียงนุ่ม
“อื้อออ..อะไรเนี่ย..ฉันยัง.. แก..ไอ่หมีโง่..”
แรงฉุดจากคอเสื้อทำให้ชานซองไม่สามารถขยับตัวไปไหนได้ จู่ๆมือเรียวก็รั้งคนตัวโตเข้ามาใกล้จนจมูกโด่งได้กลิ่นหอมอ่อนๆผสมกับกลิ่นแอลกอฮอล์

“ใครใช้ให้แก..พาฉันเข้ามาห้ะ~!” ยกปลายนิ้วจิ้มจึ้กๆเข้ากับจมูกของอีกคน
“แล้วทำไม หรือต้องให้คุณฮยองมาส่ง..?”
ตอบกลับทั้งๆที่หน้าทั้งคู่แทบจะชิดกันอยู่อย่างนั้น อีจุนโฮปกติว่าขี้โวยวายแล้ว นาทีนี้คงยิ่งกว่าเดิมร้อยเท่า

“…นายมัน..โง่..”
“ใครกันแน่..คนฉลาดๆเขาไม่ทำตัวแบบนี้หรอกนะ”

“นายมันงี่เง่าาา!!”
คนตัวโตถอนหายใจทิ้งเฮือกใหญ่เสียงหวานโวยวายใส่โดยที่ไม่สนใจสิ่งที่ชานซองพูดออกไปซักนิด ตอนนี้จุนโฮไม่ได้เมา แต่ก็มึนอยู่ไม่น้อยและแค่อยากจะระบายเรื่องอัดอั้นตันใจทั้งหมดออกมาให้หมด.. ไม่รู้ว่าทำไมไอ่เครื่องดื่มบ้าๆพวกนั้นถึงได้ทำให้จิตใจอ่อนแอมากขนาดนี้ได้นะ

“นอนได้แล้ว เมามากแล้วนะ”
เลิกต่อล้อต่อเถียง คุยกับคนเมายังไงก็คงไม่ได้อะไร ชานซองบีบมือบางเบาๆเป็นเชิงให้ปล่อยคอเสื้อเขาซักที แต่แทนที่จุนโฮจะยอมคลายแรงลง กลับรั้งตัวเขาให้เข้าไปใกล้มากกว่าเดิม

“ฉันไม่เมา!!”
“เลิกเพ้อเจ้อแล้วนอนซะ..”

“ใช่สิ! ฉันมันเพ้อเจ้อนิ! ทำอะไรก็ไม่ดีซักอย่าง! ฮึก..”
“จุนโฮนายกำลังทำตัวงี่เง่านะ..”
เพราะน้ำใสๆค่อยๆไหลออกมาจากดวงตาเรียว ชานซองถอนหายใจเป็นครั้งที่สองก่อนจะดึงมือบางออกดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มคนตัวเล็กเอาไว้

“ฮึกก..ฉัน..เกลียดนาย..”

เขาว่าคนเมามักจะพูดความจริง.. และนี่คงเป็นความจริงที่จุนโฮสามารถพูดได้มากที่สุด.. เขาเกลียด.. เกลียดคนแบบชานซอง เกลียดที่ทำให้เขาต้องอึดอัดอยู่คนเดียวแบบนี้ เกลียดที่ทำให้เขารัก..

“ฉันรู้..”
“……”

นายมาทำให้ฉันรักทำไม..

“ฉันจะนั่งเฝ้าอยู่ตรงนี้ นอนซะ.. พรุ่งนี้จะได้ไม่ต้องปวดหัว”
ชานซองทิ้งตัวลงบนพื้นแผ่นหลังกว้างอิงเข้ากับเตียง สายตาคมจ้องมองไปยังผนังห้องสีขาว.. และคำพูดจากร่างสูงก็ทำให้จุนโฮนิ่งก่อนจะค่อยๆหันมองที่ที่เพื่อนสนิทของเขานั่งอยู่ข้างๆ..

เพื่อนยังไงก็คือเพื่อน จะทำดีด้วยแค่ไหนก็ในฐานะเพื่อนสินะ..
ชานซองยังคงเป็นห่วงเขาเสมอ..

แค่นี้ก็เกินพอแล้วมั้งจุนโฮ..

ว่าแต่วอดก้าแทคยอนฮยองทำไมมันทำให้ปวดหัวขนาดนี้ แถมชานซองยังแยกร่างได้อีกต่างหาก.. ชานซองมีสองคน~

คนตัวเล็กค่อยๆขยับตัวไปใกล้กับขอบเตียงที่มีหมีตัวโตนั่งอยู่ เอาหัวกลมๆของตัวเองเข้าไปชนกับกลุ่มผมของอีกคนเบาๆ ชานซองเลิกคิ้วขึ้นเพราะความสงสัยแต่ก็ไม่ได้ขยับตัวหนี นี่แหละนะ.. แอลกอฮอล์ทำอารมณ์คนแปรปรวนได้จริงๆ จู่ๆก็ยอมสงบลงซะงั้น

“ชานซองงง..”
เสียงหวานยานคางพูดขึ้นมาท่ามกลางความเงียบ คงจะได้ยินอะไรแบบนี้ในเวลาเฉพาะที่เหล้าเข้าปาก เวลาปกติแล้วจุนโฮไม่ค่อยจะพูดเสียงหวานเท่าไร
“หืม..?”

“สมมติว่าเรารักใครซักคน แล้ว..เราบอกเขาไม่ได้.. นายจะทำไง”
งืมงัมอยู่ในลำคอเพราะฤทธิ์วอดก้าเพียวๆยังไม่หายไปไหน

“ก็.. ไม่เห็นเป็นไรเลย ความรักมันไม่จำเป็นต้องบอกให้เขารู้นี่นา”
“ถ้าเป็นนาย นายจะทำแบบนั้นหรอ..”
“มั้ง.. หรือไม่ก็ แสดงออกให้เขารับรู้ถึงความรักที่เรามีให้ ก็น่าจะพอแล้วสำหรับฉัน”

“ถึงแม้ว่าเราจะแสดงออกไป.. มากเท่าไร เขาก็ยังโง่ไม่รับรู้ความรักของเรางั้นหรอ”
“พี่คุณเป็นแบบนั้นหรอ?”

… ไอ่โง่
ไม่รู้ว่าต้องพูดคำนี้อีกกี่พันครั้ง ชานซองนายไม่รู้ตัวเลยรึไง..

“ช่างเถอะ..”
เลิกที่จะตัดบท พูดกับไอ่หมีมึนยังไงก็คงไม่เข้าใจเจ้าตัวดันโง่ไม่รับรู้เอง..

เหมือนสติค่อยๆวูบดับไปมา ความรู้สึกปวดหัวเข้ามารุมเร้าอีกครั้งสงสัยจะเพราะพูดมากเกินไป อีจุนโฮขยับตัวเข้าไปชิดคนตัวโตมากกว่าเดิมคราวหลังจะไม่กินไอ่ของพวกนี้อีกเลยคอยดู

“นายมันโง่จริงๆ”
พูดอู้อี้อยู่คนเดียว เปลือกตาหนักอึ้งขึ้นอย่างไม่มีสาเหตุแต่ยังไม่อยากนอนเลยนี่นาา
.
.
.
“นี่ๆ จุนโฮ” ชานซองสะกิดคนตัวเล็กที่พูดอู้อี้ๆงุ้งงิ้งอยู่คนเดียว อยู่ๆก็เงียบไปเฉยๆเสียอย่างนั้น แถมพูดอะไรจับใจความไม่ได้ซักอย่าง คราวหน้าคราวหลังต้องบอกพวกฮยองตัวแสบแล้วว่าอย่าคะยั้นคะยอให้จุนโฮดื่มวอดก้าอีก ไม่ได้เรื่องเลยนะจุนโฮ เป็นผู้ชายซะเปล่า คออ่อนได้ยังไงกัน

“…”
“หลับแล้วหรอ”
ชานซองยื่นหน้าเข้าไปใกล้จุนโฮเพื่อดูว่าหลับจริงๆหรือเปล่า ก็พบว่าจุนโฮหลับจริงๆเพราะฤทธิ์เหล้า จุนโฮหลับตาพริ้ม ตายังดูบวมช้ำอยู่ ชานซองแอบใจหายนิดหน่อย จุนโฮต้องแอบไปร้องไห้หนักแน่ๆ ขนตางอนเป็นแพ จมูกรั้นๆแบบคนดื้อเอาแต่ใจ ปากแดงสวยได้รูป ทำไมกันนะอีจุนโฮ ทำไมนายต้องเป็นผู้ชายด้วย เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก เพิ่งสังเกตว่าคนตรงหน้านั้น มีเสน่ห์จนไม่อยากถอนสายตาไปมองที่อื่นเลยจริงๆ
อีจุนโฮ ถ้าฉันอยากเห็นนายทุกๆวันในตอนเช้าที่ฉันตื่นมาทุกวัน มันพอจะมีหวังมั้ย ฉันไม่อยากให้นายไปชอบใคร ฉันไม่อยากเห็นนายไปยิ้มยั่วยวนใส่ฮยองคนอื่น ทำไมนายถึงมีอิทธิพลกับหัวใจฉันขนาดนี้ รู้มั้ยว่ามันหงุดหงิดแค่ไหนที่ต้องทนเห็นนายยิ้มหวานใส่คุณฮยอง แล้วตอนที่มินจุนฮยองยื่นหน้าเข้ามาใกล้นายฉันอยากเดินหนีแทบตาย ความรู้สึกนี้มันคืออะไรกัน ให้นายเป็นคนเฉลยฉันได้มั้ยจุนโฮ

หน้าของชานซองเข้าไปใกล้จุนโฮมาก เขาอยากลองสัมผัสริมฝีปากอิ่มนี่ซักครั้ง หวังว่านายคงไม่ว่าฉันนะ

จุ๊บ..
ชานซองห้ามใจไม่ให้ตัวเองเลยเถิดมากกว่านี้ ยังไงก็เพื่อน ท่องไว้ชานซอง แค่เพื่อน แค่รูมเมทเท่านั้น อย่าคิดอะไรเกินเลย คนที่จุนโฮอย่างให้ทำไม่ใช่เขา แต่เป็นคุณฮยองคนดี

ริมฝีปากจุนโฮนุ่มนิ่มใช้ได้เลยแหะ
ชานซองรู้สึกว่าหนังตาของเขาเริ่มหนักอึ้งแล้ว ไม่ใช่เพราะฤทธิ์ของวอดก้า เป็นเพราะเรื่องราววุ่นวายนี่แหละที่ทำให้เขารู้สึกเหนื่อย
เขาขึ้นมานอนบนเตียงเดียวกันกับจุนโฮ มองคนตัวเล็กที่ยังนอนไม่รู้เรื่องอะไร ขอโทษนะอีจุนโฮ ฉันขอโทษ ไม่ว่าฉันจะเป็นฝ่ายถูกหรือผิด แต่คราวนี้ฉันจะขอโทษนายก่อน นายคงรู้สึกแย่เพราะคนอย่างฉันมาหลายครั้ง ขอโทษที่เป็นคนดีได้ไม่เท่านิชคุณฮยอง ฉันอยากให้นายยิ้มมากกว่าที่จะร้องไห้จนตาบวมแบบนี้
จุนโฮ คืนนี้ฉันขอนอนมองหน้านายไปทั้งคืนเลยนะ คิดได้ดังนั้นเขาจึงถือวิสาสะโอบกอดจุนโฮไว้ในอ้อมแขน

 

————-

 

เช้าวันต่อมา

“หาวววว ไอ้แทค แกว่าไอ้น้องเล็กสองคนนั้นมันจะคืนดีกันได้ยังวะ คืนดีกันเห๊อะ จะได้ไม่เป็นภาระของฮยอง เบื่อเหลือเกิน” มินจุนหาวจนน้ำตาไหล ในมือยังถือถ้วยกาแฟอุ่นๆหันไปพูดกับแทคยอนที่ยังกางหนังสือพิมพ์อ่านอยู่ วันนี้พวกเขามีคิวงานกันตอนบ่าย เช้านี้จึงไม่ต้องรีบเหมือนทุกวัน

“ผมว่าคืนดีกันแล้วแหละฮยอง หลังจากเข้าห้องแล้วเงียบกริบขนาดนั้น ผมว่าไม่พลาด คิคิ”
“บ๊ะไอ้นี่ ไม่พงไม่พลาดอะไร พูดจาให้มันดีๆหน่อย” มินจุนหมั่นไส้แทคยอนจึงเดินไปหยิบทัพพีมาเคาะหัวแทคยอน ไอ้แทคนี่ก็คิดลามกตลอด ให้มันได้อย่างนี้สิฟะ

“โอ้ยฮยอง ตีผมอีกล้ะ ผมหมายถึงไม่พลาดที่จะได้เคลียร์กัน แต่เคลียร์กันท่าไหนผมไม่รู้นะ คิดว่าท่ายาก”
“โอ้ยยย ไอ้แทค แกไม่หื่นซักนาทีมันจะตายมั้ยวะ” มินจุนบ่นแทคยอนอุบอิบแล้วเริ่มจิบกาแฟ
ฮยองอิจฉาไอ้น้องเล็กสองคนนั้นก็บอกมาเถอะ แทคยอนแอบยิ้มขำกับท่าทีของมินจุน

จุนโฮลืมตาขึ้นมาเพราะรู้สึกว่าแสงจากหน้าต่างเริ่มแยงๆตาเขาแล้ว อ๋า…ปวดหัวจัง จริงสินะ เมื่อคืนดื่มวอดก้าไป เขาเริ่มคิดทบทวนว่าเมื่อคืนเขาได้พูดอะไรที่น่าขายหน้าไปบ้างมั้ย นึกยังไงก็นึกไม่ออก ถ้าพูดออกไปแล้วจะเป็นยังไง เขาจำอะไรไม่ได้เลย แย่จริง

จุนโฮขยับตัวเพื่อจะลุกขึ้นไปล้างหน้า แต่ต้องสะดุ้งเมื่อมีแขนของร่างหนามาทับตัวเขาอยู่
ชะ ชานซอง มานอนเตียงเขาได้ยังไง

“อื้มมมมม จุนโฮ” เสียงเจ้าหมีงึมงัมขึ้นมา ละเมอหรอ?

“…” ตอนนี้จุนโฮไม่สามารถขยับตัวไปไหนได้อีก แขนแกร่งนั่นยิ่งกระชับเขาให้อยู่ในอ้อมแขนมากขึ้น ชานซอง ปล่อยนะ อึดอัดดดด
“จุนโฮอา ฉันขอโทษนะ”

“…” ชานซองขอโทษหรอ ละเมอออกมาว่าขอโทษ
“ขอโทษที่ทำให้ไม่พอใจ จะไม่ทำแบบนี้อีก” เจ้านี่กำลังฝันว่าอะไรอยู่ ทำไมถึงละเมอแบบนี้

“ถึงจะละเมอออกมาแต่ฉันให้อภัยนายแล้วแหละ ฉันไม่ใช่คนใจแข็งหรอกนะ”
รู้สึกหมั่นเขี้ยวชานซองชะมัด หลับใช่มั้ย ขอสักหน่อยเถอะ

จุ๊บ…

ผมแอบจุ๊บปากชานซองไปแล้ว หมอนั่นไม่รู้สึกตัวหรอกมั้ง .///.
อยู่ๆจุนโฮหน้าร้อนผ่าวขึ้นมา เขาทำอะไรลงไป หน้าไม่อายเลย แต่ก็ทำไปแล้วนี่หน่า คิดได้ดังนั้นจุนโฮใช้เรี่ยวแรงที่มีอยู่ผลักชานซองให้นอนดีๆแล้วลุกจากเตียงเพื่อไปล้างหน้า

เขาไม่รู้เลยว่าตอนนี้คนที่นอนอยู่บนเตียงอีกคนหน้าแดงแปร๊ดยิ่งกว่าลูกตำลึง เมื่อกี้ไม่ได้ละเมอซักหน่อย พูดจริงทั้งนั้นแหละเจ้าบ้าเอย ฉันตื่นก่อนนายตั้งนานแล้ว…

ริมฝีปากนุ่มนิ่มเมื่อกี้ที่จู่ ๆ ก็มาจุ๊บเขาไปที ทำให้ชานซองใจเต้นตึกตักไม่หยุด เวลาแค่เสี้ยววิแท้ ๆ กลับยิ่งตอกย้ำความรู้สึกเมื่อคืนว่าเนื้อปากของจุนโฮนั้นทั้งนุ่ม ทั้งยั่วยวนแค่ไหน

คิดแล้วก็ อยาก จะจูบจุนโฮอีกสักครั้ง อยากลิ้มลองให้มากกว่านี้ อยากสัมผัสให้แนบแน่นและลึกซึ้งมากกว่า เพราะเขาอยากรู้ว่ารสชาติของจุนโฮจะหวานอย่างที่คิดหรือไม่ หรือว่าจะเผ็ดร้อนเป็นไฟ

“โว้ย คิดอะไรวะไอ้ชาน” ชานซองรีบตบหน้าเรียกสติตัวเองเพื่อไม่ให้คิดเลยเถิด

ว่าแต่หมอนั่นคิดยังไงถึงมาจูบเราได้นะ?
คนที่นอนอยู่บนเตียงคิดไม่ตกว่าเพราะอะไรคนตาเล็กถึงทำอย่างนั้น หรือว่าจะเพราะเมาค้าง?
แต่ก็ไม่น่าจะใช่หรอก เพราะก็ดูมีสติตอนพูดอยู่นี่นา

ชานซองดันตัวลุกขึ้นบ้าง กะว่าจะค่อย ๆ เดินย่องตามจุนโฮไปยังห้องน้ำ ทว่าก็ต้องหยุดชะงักเพราะเจอรุ่นพี่หนุ่มสองคนเอ่ยทักเสียก่อน

“อ้าวไอ้ชาน! ตื่นแล้วเรอะ” จากที่หาว ๆ อยู่มินจุนก็ตาสว่างทันทีที่เห็นน้องเล็กเดินออกมาจากห้อง “เป็นไงมั่งวะเมื่อคืน?” หนุ่มรุ่นพี่กระซิบกระซาบที่ประโยคหลังเผื่อว่าคนในห้องน้ำจะได้ยินเข้า

“……”
คนถูกถามไม่ได้ตอบอะไร ได้แต่ทำหน้าแดงแปร๊ด จนแทคยอนก็ชักจะเริ่มสงสัยว่าเมื่อคืนจะเกิดอะไรขึ้นอย่างที่เขาคิดจริง
“เห้ย! หรือว่าแผนจะได้ผลจริงๆอ่ะเนี่ย”
แทคยอนใช้ศอกกระทุ้งมินจุนพลางทำท่าถามไปด้วย

“อะไรได้ผลเหรอครับฮยอง?”

ทุกคนหันควับเมื่อได้ยินคำถามจากคนที่พึ่งเดินออกจากห้องน้ำ
จุนโฮมองรุ่นพี่ทั้งสองที่ทำท่าแปลกไปอย่างงุนงง แล้วพอสายตาหันมาสบเข้ากับชานซองเข้า ใบหน้าเขาก็เริ่มร้อนผ่าวจนต้องก้มหน้างุดอย่างเขินอาย

ชานซองเองก็มีสภาพหน้าแดงไม่ต่างกัน
พอรุ่นพี่ทั้งสองเห็นท่าทีของสองน้องเล็กแบบนี้ ก็หันมามองหน้ามองตากันเลิกลั่ก สรุปได้ผลสินะ? สองคนนี้ดีกันแล้ว.. แล้วนี่เล่นท่ายากด้วยรึเปล่าเนี่ย?

ยังไม่ทันได้เอ่ยถามอะไรให้ได้ความ นิชคุณก็เดินออกจากห้องนอนออกมา…
“อ่าวนี่มายืนทำอะไรกันอยู่เนี่ย” นิชคุณถามพลางหาวจนปากกว้าง มินจุนรู้สึกอิจฉานิชคุณอยู่ไม่น้อยคนอะไรวะขนาดหาวจนปากกว้างก็ยังหล่อ โลกแมร่งไม่ยุติธรรมมมมมม

“ว่าไงจุนโฮ เมื่อคืนเมาแอ๋เลยนะเรา” พูดพลางเอามือลูบหัวน้องชายตัวเล็กตรงหน้า จุนโฮเงยหน้าส่งยิ้มบางๆให้พี่ชายที่แสนดี แต่เสียงประตูห้องน้ำที่ปิดดังลั่นก็ทำให้ทุกคนต้องหันไปมอง

“ไอ้ชานมันจะรีบอะไรของมันวะ ข้าศึกประชิดประตูเมืองหรือไง” มินจุนก็พูดไปงั้นแหละ ทำไมจะไม่รู้ว่าไอ้มักเน่สมองถั่วนั่นมันหึง ห่วง หวง ไอ้ตาตี่ตรงหน้านี่ขนาดไหน แหมมมม คนที่หล่อกว่าแสนดีกว่ามาลูบหัวคนที่เราชอบเนี่ยถ้าไม่หึงนี่แนะนำให้ไปบวชที่วัดเส้าหลิน

“ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าซะนะ แล้วก็ออกมากินกาแฟดำจะได้รู้สึกดีขึ้น เดี๋ยวฮยองจะชงให้นายกับชานซองด้วยนะ” นิชคุณเอ่ยเบาๆพลางส่งยิ้มไปให้น้องชายตัวเล็ก
“อ้าวอูยอง”จุนโฮเอ่ยทักเพื่อนแก้มอูมที่เดินงัวเงียออกมาจากห้องของนิชคุณ

“ไอ้แทคๆๆๆๆๆ ทำไมอูยองเดินออกมาจากห้องไอ้คุณวะ”มินจุนหันไปกระซิบแทคยอนที่ยืนอยู่ข้างๆตน
“ไม่รู้สิฮยอง ก็เมื่อคืนเรามัวแต่ไปดักฟังห้องไอ้ชานกับจุนโฮมันไม่ใช่หรือไง จะไปรู้เหรอ”

แทคยอนนึกถึงเรื่องเมื่อคืนแล้วก็ขำมินจุน รายนั้นลงทุนไปเอาแก้วในห้องครัวมาแนบกำแพงแล้วก็แอบฟังเด็กๆปรับความเข้าใจ ไม่นึกเลยว่ามินจุนจะลงทุนเพื่อน้องๆขนาดนี้ แต่สุดท้ายแล้วก็ได้ความเงียบสงัดเป็นคำตอบ แม้ว่าจะไม่ได้ยินเสียงอะไรแต่เขาก็ฟันธงได้เลยว่าไอ้น้องรักของเขาต้องจัดการเผด็จศึกจุนโฮแล้วแน่ๆมีอาจารย์ดีๆอย่างอ๊กแทคยอนไอ้ชานมันไม่น่าพลาดหร๊อก แต่แค่เกรงใจพี่ๆในหอเลยปรับโวลุ่มให้มันเบาลงก็แค่นั้น

“นายเคยรู้อะไรบ้างมะ?” เอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ “อ้าววววว อูยอง เข้าไปทำอะไรในห้องไอ้คุณทั้งคืนอ่ะปกติเห็นนอนห้องนั่งเล่นไม่ใช่เหรอ” มินจุนถาม ฝ่ายนิชคุณกับอูยองเมื่อได้ยินคำถามของพี่ใหญ่ก็พากันหน้าแดงเป็นลูกตำลึง

“หน้าแดงทำไมวะ หรือพวกฉันถามอะไรติดเรท” แทคยอนเอ่ยถามบ้าง ทำไมต้องหน้าแดงกันด้วยวะหรือมันเป็นเทรน
“เออนั่นดิ วันนี้มันวันหน้าแดงแห่งชาติหรือไงวะ ถามอะไรใครก็หน้าแดงไปหมด เฮ้ออออ ไปดูซีรีส์ย้อนหลังดีกว่า ยังดูโทมินจุนไม่จบเลย ไปไอ้แทคไปดูโทเมเนเจอร์กันดีกว่า” มินจุนพูดพลางลากแขนแทคยอนออกไปจากตรงนั้น ทิ้งให้นิชคุณ อูยองและจุนโฮยืนอยู่หน้าห้องน้ำ

“นายโอเคไหมจุนโฮ” อูยองเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง แต่คำถามเนี่ยไม่ได้หมายความว่าหายแฮงค์หรือยังแต่หมายความถึงโอเคในเรื่องอื่นมากกว่า
“ก็ไม่เป็นไรแล้วล่ะ แต่ยังปวดหัวอยู่นิดหน่อย กินยาแก้ปวดก็คงจะหายแล้วล่ะ”

“อ่อ… งั้นฉันไปอาบน้ำแล้วนะตัวมีแต่กลิ่นเหล้า”
“อูยอง… ชานซองยัง…” ยังไม่ทันพูดจบประโยคชานซองก็เปิดประตูออกมาจากห้องน้ำตรงดิ่งมาคว้าแขนจุนโฮไว้

“จุนโฮ…ไปเซเว่นกัน”
“อะไรนะ ไปทำไม แล้วนี่เข้าห้องน้ำล้างมือหรือยังเนี่ยมือแห้งเชียว”

“ไปซื้อของกิน ไปด้วยกัน…นะ” เอ่ยเสียงอ้อน ก็เป็นซะอย่างนี้ชอบอ้อนจนอดที่จะใจอ่อนไม่ได้
“ก็เอาสิ เดี๋ยวมานะ” หันไปเอ่ยบอกอูยองกับนิชคุณ ก่อนจะเดินออกจากห้องไปตามแรงลากของชานซอง

.
.
.

“จะออกมาซื้อกาแฟทำไมในหอก็มีคุณฮยองเขาจะชงให้” จุนโฮเอ่ยถามเพื่อนร่างยักษ์ที่กำลังนั่งจิบกาแฟดำในร้านใต้หอพัก
“ก็ฉันอยากกินที่ร้านใต้หอนี่ หรือนายมีปัญหา” เลิกคิ้วเป็นเชิงถามดวงตาคมจดจ้องที่ใบหน้าหวานโดยไม่ละสายตา

“ปละ…เปล่าก็แค่สงสัยน่ะ” ทำไมต้องทำตัวไม่ถูกต่อหน้าชานซองด้วยวะหรือเป็นเพราะจูบนั่น..บ้าเหรอจุนโฮแสดงออกขนาดนี้เดี๋ยวชานซองก็จับพิรุธได้หรอก เกิดถามขึ้นมาจะยุ่ง

“แล้วไม่สั่งอะไรหน่อยเหรอ ฉันเลี้ยง”
“ไม่ล่ะ ขอบคุณนะ” เอ่ยตอบพลางหลบสายตามองออกไปนอกกระจกร้าน รถยนต์กำลังวิ่งกันขวักไขว่ในช่วงเวลาเร่งด่วน นั่งมองรถวิ่งไปวิ่งมาก็ดูเพลินตาดีนะ ทำให้ลืมอาการเมาค้างและเรื่องจูบนั่นไปได้บ้าง

“เบื่อเหรอ…” ชานซองเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าจุนโฮนิ่งเงียบไป
“ก็…ทำนองนั้น” ไม่เบื่อหรอกแต่แค่ไม่อยากสบตากับชานซองเลยเลือกที่จะบ่ายเบี่ยงตอบไปอย่างนั้นต่างหาก จุนโฮคิด

“ถ้าคนที่นั่งตรงข้ามนายไม่ใช่ฉันแต่เป็นคุณฮยอง นายคง…ไม่เบื่อใช่ไหม?”
“ที่ถามเนี่ยอยากได้คำตอบหรือแค่หาเรื่องกันฮวังชานซอง”

“ก็แล้วแต่นายจะคิด” ตอบพลางยกหนังสือพิมพ์ขึ้นมาอ่านปิดบังความไม่พอใจที่แสดงออกมาทางสีหน้าของตัวเอง ฝ่ายจุนโฮเมื่อได้รับคำตอบดังนั้นก็ถอนหายใจออกมา ก็เป็นซะอย่างเงี้ย กี่ปีๆก็ยังขี้น้อยใจเหมือนเดิม

“รู้อะไรไหมชานซอง จริงๆแล้วฉันไม่ได้เบื่ออะไรหรอกแค่เมาค้างน่ะ แล้วก็อีกอย่าง…เวลาอยู่กับนายฉันไม่เคยเบื่อหรอกนะ” เอ่ยตอบไปก็รู้สึกร้อนเห่อออกมาที่ใบหน้า ไม่ต้องส่องกระจกเขาก็รู้ว่าหน้าต้องแดงออกมาแค่ไหน แต่สิ่งเดียวที่จุนโฮนั้นไม่มีทางรู้ได้เลยก็คือรอยยิ้มกว้างของชานซองที่ถูกบดบังด้วยกระดาษหนังสือพิมพ์นั่นเอง

 

————————-

 

“สองคนนั่นไปนานจังแฮะ”
นิชคุณพูดขึ้นมาเบาๆ ขณะที่อูยองกำลังใช้ช้อนคนกาแฟในแก้วช้าๆ เจ้าของแก้มป่องเหลือบมองคนพูดเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้า

“ก็หายโกรธกันแล้วนี่นะ กลับมาตัวติดกันเหมือนเดิม” คนตัวเล็กว่า พลางเดินถือแก้วมาทรุดตัวลงนั่งข้างๆนิชคุณที่กำลังกดรีโมทไล่หารายการโทรทัศน์ที่น่าสนใจ

“ย่าห์!!! อ๊ค แทคยอน!!!” เสียงโวยวายของพี่ใหญ่ทำให้นิชคุณและอูยองที่นั่งอยู่ข้างนอกสะดุ้งเฮือก เบิกตากว้างเมื่อเห็นแทคยอนโดนถีบออกมาจากห้อง มินจุนถลึงตาใส่ร่างสูงก่อนจะปิดประตูใส่เสียงดัง
“เฮ้ย เกิดอะไรขึ้น!?” นิชคุณถามด้วยความตกใจ แทคยอนหัวเราะยักไหล่ตอบ เดินมาทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาตัวเดี่ยว

“ไม่มีอะไร ก็แค่กวนเล่นๆตอนฮยองเขาดูซีรี่ย์น่ะ สงสัยจะกวนเยอะไปหน่อย” พูดพร้อมกับหัวเราะปิดท้าย นิชคุณได้แต่ส่ายศีรษะกับความขี้เล่นของแทคยอน
“ว่าแต่นายเถอะ อย่าคิดว่าฉันจะลืมเรื่องเมื่อเช้า ทำไมถึงเข้าไปนอนด้วยกันได้ ตอบมาซะดีๆ!” พอไม่มีอะไรทำก็ยกเรื่องเมื่อเช้าขึ้นมาพูด ทำเอาอูยองแทบจะพ่นกาแฟที่พึ่งดื่มเข้าไปออกมา คนตัวเล็กสำลักไอค่อกแค่กจนหน้าแดงไปหมด ทำให้นิชคุณรีบเข้าไปลูบหลังเป็นการใหญ่ แทคยอนหรี่ตามองภาพตรงหน้า

เริ่มจะเข้าใจอะไรขึ้นมาลางๆ

“นี่พวกนาย…”
เสียงเปิดประตูทำให้แทคยอนไม่ได้พูดอะไรต่อ ชานซองกับจุนโฮเดินเข้าห้องมาพร้อมกัน ใบหน้าที่ดูอารมณ์ดีจนน่าสงสัยของชานซองทำให้แทคยอนสะกิดนิชคุณยิกๆ

“ไปกันนานเชียว กาแฟดำของฮยองคงไม่มีประโยชน์แล้วม้าง” นิชคุณเอ่ยแซว ดวงตาของคนเป็นพี่มองแก้วกาแฟในมือชานซอง พร้อมกับยิ้มกริ่ม ที่ชวนออกไปเพราะหึงเขากับจุนโฮสินะ..

“ชานซองเขากินคนเดียวครับ ผมเปล่านะ” ด้วยความที่จุนโฮเป็นเด็กติดพี่ ทำให้เขาเดินเข้าไปอ้อนคุณฮยองทันที ริมฝีปากหยักที่แต้มไปด้วยรอยยิ้มหุบฉับ รังสีทะมึนเริ่มแผ่ออกจากมักเน่ร่างยักษ์

เอาแล้วไง…
ไอ้คุณมันจะรู้ตัวมั้ยเนี่ย…

นั่น…ลูบหัวจุนโฮอีกแล้ว…
อ๊คเครียดดดดดดดดดดดดดดดด

แทคยอนกรอกตาซ้ายขวา เวลาแบบนี้มินจุนฮยองดันมาโกรธเขาอีก โถ อ๊คจะทำยังไงล่ะทีนี้!
ฝ่ายอูยองมองเหตุการณ์ตรงหน้าเป็นเรื่องปกติ ใครๆก็รู้ว่าจุนโฮชอบมาอ้อนคุณฮยองอยู่บ่อยๆ มือเรียวยกแก้วกาแฟขึ้นจรดริมฝีปาก แต่ดวงตาเจ้ากรรมกลับกวาดไปเจอชานซองที่ยืนบีบแก้วกาแฟในมืออยู่

พรวด!!

แค่กๆๆๆ!

“อูยองอ่า เป็นอะไรเนี่ย วันนี้สำลักหลายรอบแล้ว เปื้อนหมดแล้วเห็นมั้ย”
ร่างสูงที่กำลังคุยกับจุนโฮหันมาสนใจอูยองทันที คนตัวเล็กพ่นกาแฟพรวดออกมาจนเลอะไปทั้งตัว มือหนาคว้าข้อมือของเขาเอาไว้แล้วพาเดินไปล้างหน้าในห้องน้ำ เสียงทุ้มบ่นงึมงำตลอดเวลา โถ…นี่ผมกำลังช่วยคุณฮยองให้พ้นจากรังสีทะมึนของไอ้มักเน่ยักษ์นั่นนะ

“เสื้อเปื้อนหมด ตัวก็มีแต่กลิ่นกาแฟ ไปอาบน้ำอีกรอบไป” นิชคุณว่าซึ่งอูยองเองก็พยักหน้าหงึกหงัก เดินกลับออกมาเจอกับบรรยากาศตึงเครียดอีกครั้ง เอาแล้วไง อย่าบอกว่าทะเลาะกันอีกนะ

“ข่อยขอใช้ห้องน้ำก่อนนะ คนอื่นอย่าพึ่ง… เอ๋… มีอะไรกันเหรอ” มินจุนเปิดประตูออกมาได้จังหวะพอดี แทคยอนที่นั่งอยู่ในเหตุการณ์แทบจะกระโดดกอดพี่ใหญ่ที่โผล่หน้าออกมาจากในห้อง
ฝ่ายพี่ใหญ่ก็ยืนถือผ้าเช็ดตัวค้างเอาไว้ มองหน้าทุกคนสลับไปมาด้วยความสงสัย โทเมเนเจอร์กลับดาวเหรอ ทำไมทุกคนดูเครียด!?

“อ่ะฮ้า… ไม่มีอะไรหรอกฮยอง จะอาบน้ำใช่มั้ย เอาเลย” แทคยอนโพล่งขึ้นทำให้บรรยากาศมาคุกลับมาสบายๆเหมือนเดิม มินจุนเลิกคิ้วสูงก่อนจะเดินผ่านคู่น้องเล็กเข้าห้องน้ำไป
“อ…เอ้อ.. อูยอง ไปอาบอีกห้องสิ จะได้ซักเสื้อด้วย” นิชคุณที่ยืนนิ่งค้างตบหลังอูยองเสียงดังปั้ก ทำเอาคนตัวเล็กนิ่วหน้าก่อนจะพยักหน้ารัวๆ

“ช…ใช่ๆๆ เฮ้ย ชาน จุนโฮ ฉันขอไปอาบน้ำก่อนนะ จากที่มีกลิ่นเหล้าตอนนี้มีแต่กินกาแฟแล้วว่ะ” พูดรัวๆจบก็วิ่งไปหยิบเสื้อผ้า แล้วกลับมาเข้าห้องน้ำด้วยความรวดเร็ว
“อ่า…จุนโฮ เดี๋ยวฮยองไปชงกาแฟให้นะ”
ไม่ต้องรอคำตอบ นิชคุณพูดจบก็เดินหายออกจากห้องนั่งเล่นเข้าไปในครัวทันที ทิ้งเหลือไว้ก็แต่อ๊คแทคยอนที่ยืนเป็นท่อนไม้อยู่กลางห้องพร้อมกับมักเน่และรองมักเน่ทั้งสอง ซึ่งแต่ละคนก็มีอารมณ์ออกแตกต่างกันไป

แล้วทำไมทิ้งอ๊คไว้กับไอ้เด็กอารมณ์แปรปรวนทั้งสองคนนี่ไว้คนเดียววววว เวววววว
ดูเหมือนว่าจุนโฮจะไม่ได้สนใจชานซองที่ยืนแผ่รังสีทะมึนออกมาจนคนรอบข้างพากันหนีหายไปหมด เหลือไว้เพียงแทคยอนที่ยังคงยืนเก้ๆ กังๆ อยู่กลางห้อง

“ฮยองจะยืนบังทีวีอีกนานป้ะ มานั่งนี่นิ” ไม่พูดเปล่า เจ้าตัวก็ลุกไปดึงข้อมือฮยองให้มาทรุดตัวลงนั่งข้างตัวเองบนโซฟากลางห้องพลางกดรีโมทเปลี่ยนช่องไปเรื่อยๆ โดยไม่สนสิ่งมีชีวิตรอบตัวเลยว่ากำลังทำสีหน้ายังไงกันบ้าง

ซวยแล้วไงกรู ไอ่ตาตี่นี่ก็เสือกดึงกูเข้ามานั่งด้วยอีก โอ้ยยย ไอ้ชานนนน มึงมองกูแบบนั้นเอาแก้วกาแฟในมือปาใส่หน้ากูเลยเถอะ

“ฮื่อออ เรามีตารางงานตอนบ่ายใช่ปะฮยอง” จุนโฮถอนหายใจพรืดแล้วเอนหัวพิงซบกับไหล่แทคยอนที่นั่งตัวเกร็งหลังตรงอยู่ข้างๆ พอเหลือบไปมองไอ้มักเน่ที่ยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิมก็ต้องรีบหลบสายตาทันที เมื่อเห็นเจ้าเด็กนั่นยืนกัดฟัดกรอดจนสันกรานนูนเป็นรอยจ้องจุนโฮไม่วางตา
กูตายแน่ โฮกกกกก แล้วอะไรทำไมไอ้เด็กนี่ถึงมาอ้อนออเซาะกูตอนนี้ด้วยยยย

“อะ…เออ” ตอบน้องชายที่ยังไม่ยอมผละหัวออกไปซะทีจนตัวเองต้องเอานิ้วดันหัวทุยๆ ของไอ้เด็กขี้อ้อนนี่ออกไป
“ไอ้ชาน แกจะยืนเป็นรูปนั้นเทพีอยู่ตรงนั้นอีกนานปะ แล้วนั่น กาแฟหกหมดแล้ว ไปเอาผ้ามาถูเลยนะมึง”
ไม่รู้จะพูดกู้สถานการณ์ยังไงให้มันดีขึ้น ตัดสินใจหันไปพูดกับไอ้คนที่ยังยืนนิ่งบีบแก้วกาแฟในมือจนบี้แหลกคามือ ไหนจะกาแฟบางส่วนที่หยดหกเลอะอยู่บนพื้นอีก

“ฮยองก็เช็ดเองดิ!” ชานซองกระแทกเสียงตอบใส่เสียงแข็งพร้อมกับเดินกระแทกเท้าออกไปจากบริเวณนั้นทันที
“อ่าวเฮ้ย กูเป็นพี่มึงนะเนี่ย โอ้ยยยย แล้วเป็นธุระกงการอะไรที่กูต้องเช็ดให้มึงด้วย จุนโฮ แกไปเอาผ้ามาเช็ดคราบกาแฟบนพื้นเลย ไปเลยๆ” พูดพร้อมกับดันร่างน้องชายตาเล็กที่นั่งงงอยู่ให้ลุกออกจากโซฟาเหมือนเป็นเชิงบังคับกลายๆ ว่าให้ลุกไปเช็ดคราบกาแฟที่ชานซองทำหกไว้

“อะไรเนี่ยฮยอง หมอนั่นทำหกเองก็ให้มันเช็ดเองดิ เกี่ยวอะไรกับผม” จุนโฮปั้นหน้าบึ้ง ปัดมือแทคยอนที่ยังคงดุนหลังเจ้าตัวให้ลุกออกจากโซฟา
“ก็เห็นไหมล่ะ ไอ้บ้านั่นมันงอนตุ๊บป่องออกไปแล้ว หน้าที่นี้ก็กลายเป็นของแกแล้วไง ไปๆ ไปเอาผ้ามาเช็ด”

“โหย ฮยองอ่ะ ใช่เรื่องปะเนี่ย” จุนโฮทำได้แสดงสีหน้าไม่พอใจแล้วกระแทกเท้าเดินออกจากห้องนั่งเล่นไปยังห้องครัวเพื่อไปเอาผ้ามาเช็ดพื้น
เดินเข้ามาก็เห็นคุณฮยองกำลังชงกาแฟให้ตัวเองอยู่ พร้อมกับร่างหมีๆ ของชานซองที่กำลังยืนล้างมืออยู่ที่อ่างล้างมือในครัว

“ชานซอง นายเอาผ้าไปเช็ดคราบกาแฟนั่นเลยนะ” เดินตึงตังเข้าไปหยิบผ้าข้างอ่างส่งไปให้เจ้าตัวที่หันมามองหน้าเขานิ่งๆ
“เอ้า จุนโฮ นี่ฮยองชงกาแฟให้เสร็จพอดีเลย” นิชคุณที่กำลังเอาช้อนคนกาแฟที่เคาร์เตอร์หันมาส่งยิ้มให้จุนโฮที่ยังยืนถือผ้าขี้ริ้วอยู่ในมือ น้องชายตาเล็กหันมายิ้มตอบแล้วก็จัดการยัดผ้าในมือใส่มือชานซองที่ตอนนี้ใบหน้าเริ่มบึ้งตึงขึ้นอีกครั้ง

“หอมจังเลย ขอบคุณครับ”
“ค่อยๆ ดื่มนะ ยังร้อนๆ อยู่เลย”

“คร้าบบบบ เฮ้ย! ชานซอง!”
ยังไม่ทันที่จุนโฮจะรับแก้วเซรามิกมาจากมือพี่ชายหน้าหวาน บุคคลที่ยังใช้อ็อกซิเจนร่วมห้องอยู่ด้วยอีกคนก็เดินพรวดพราดเข้ามาดึงเอาแก้วกาแฟร้อนๆ จากมือนิชคุณยกขึ้นดื่มทันที แต่ไม่ทันไรก็ไอค่อกแค่กพ่นน้ำกาแฟที่ดื่มไปออกมาจนหกเลอะเปรอะเต็มเสื้อและพื้นห้องไปหมด

“แค่กๆๆ แค่ก!”

“นายทำบ้าอะไรเนี่ยชานซอง!” จุนโฮที่ยังคงเหวอกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นปุ๊บปั๊บตรงหน้าพอได้สติก็โพล่งขึ้นเสียงดังจนแทคยอนที่อยู่ห้องนั่งต้องเล่นรีบวิ่งพรวดพราดเข้ามาในครัวทันที

นิชคุณเองก็ตกใจกับเหตุการณ์ตรงหน้าไม่น้อย รีบเดินเข้าไปดูอาการมักเน่ตัวโตที่ตอนนี้ยังไอจนตัวโยนหน้าแดงไปหมดจากการสำลักกาแฟร้อนๆ ที่ดื่มรวดเดียวเข้าไปโดยไม่สนใจว่าอุณหภูมิของมันจะร้อนมากแค่ไหนก็ตาม

“เฮ้ย เกิดอะไรขึ้นเนี่ย ไอ้ชาน แกเพิ่งทำกาแฟหกที่ห้องนั่งเล่น แล้วยังจะมาพ่นกาแฟใส่พื้นห้องครัวอีก”
เสียงดังโวยวายลั่นห้องครัวทำเอาอีกสองชีวิตที่หายเข้าไปในห้องน้ำต้องรีบแต่งตัวออกมาดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกลัวจะตกข่าวทันที
“ย่าห์! นี่เกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นอีก ไอ้เด็กบักควายนี่ เล่นบ้าอะไรอีกเนี่ยห๊ะ!” พี่ใหญ่ที่เพิ่งมาถึงโวยวายเสียงดังเมื่อภาพตรงหน้าที่เห็นเป็นไอ้มักเน่ตัวโตยืนไออยู่พร้อมกับน้ำกาแฟที่หกเลอะเต็มทั้งพื้นห้องและก็เปื้อนเสื้อผ้าจนดูไม่ได้

“ก็จู่ๆ ชานซองก็เข้ามาดึงแก้วกาแฟที่คุณฮยองชงให้ผมไปดื่มอ่ะดิฮยอง ก็รู้อยู่ว่ามันร้อนยังจะดื่มเข้าไปอีก แล้วเป็นไง ผลที่ได้กลับมาน่ะ” จุนโฮที่ยืนนิ่งอยู่ตรงข้ามชานซองที่ตอนนี้นิชคุณพาไปล้างหน้าเช็ดเสื้อที่อ่างล้างมือแล้วเรียบร้อยไขความกระจ่างให้คนอื่นๆ ที่เพิ่งเข้ามาถึงได้ทราบโดยทั่วกัน

ไอ้ชานมันหึงนี่เอง…

“จะกินก็บอกกันดีๆ ก็ได้ ไม่เห็นต้องมาแย่ง นั่นคุณฮยองชงให้ฉันนะ นายนี่มันเสียมารยาทจริงๆ” ริมฝีปากอิ่มยังคงพ่นคำพูดว่าอีกฝ่ายออกมาไม่หยุด มินจุนกับแทคยอนถึงกับถอนหายใจออกมาพร้อมๆ กันด้วยความเหนื่อยหน่าย
เพิ่งจะช่วยให้พวกมันสองคนกลับมาคืนดีกัน ยังไม่ทันข้ามวันไปไหน นี่มันจะกลับมาทะเลาะกันอีกแล้วหรอ โอ้ยยยยย ข่อยเพลียยยยยย

“มีอะไรจะแก้ตัวไหมชานซอง”

ความเงียบเป็นคำตอบเมื่อแทคยอนเอ่ยถามน้องเล็กที่ตอนนี้ยืนหน้านิ่งไม่ตอบไม่พูดไม่จาอะไร แต่สายตากลับมองไปที่จุนโฮ ซึ่งรายนั้นเองก็จ้องกลับไม่วางตาเช่นกัน

บรรยากาศมันมาคุแปลกๆ นะว่ามั้ย? ร้อนๆ หนาวๆ ยังไงไม่รู้แฮะ

แอด~ ปัง

“เด็กๆ”
แต่ก่อนที่จะเกิดสงครามย่อมๆ กันในครัว เสียงเปิดปิดประตูก็ดังขึ้นพร้อมกับเสียงพี่เมเนเจอร์ที่เดินเข้ามาส่งเสียงเรียกให้พวกเขาทั้งหกพากันเบนความสนใจไปยังผู้ที่เพิ่งเข้ามาใหม่ทันที แทคยอนกับมินจุนถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก ก่อนจะไล่ต้อนน้องๆ ให้เดินออกไปที่ห้องนั่งเล่น

“อ่าว นั่นชานซองไปทำอะไรมาเสื้อเปื้อนขนาดนั้น”
“เปล่าครับ” เจ้าตัวตอบพร้อมกับถอดเสื้อยืดที่เปื้อนคราบกาแฟออกทันที เผยให้เห็นกล้ามหน้าท้องที่เรียงตัวสวยจากการมั่นออกกกำลังกายเป็นประจำ
มันคงเป็นเรื่องปกติสำหรับพวกเขาไปซะแล้ว ก็ในเมื่อพวกเขาเองก็ถอดเสื้อเดินโชว์พุงกันในหอออกจะบ่อย

“ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ฉันมีข่าวดีมาบอกพวกนายด้วย” พี่เมเนอเจอร์พูดเว้นระยะพลางกวาดสายตามองสีหน้าของเด็กๆ หกคนที่ยืนทำหน้าทำตาอยากรู้อยากเห็นออกมากันอย่างชัดเจน

“อะไรอ่ะฮยอง บอกมาเร็วๆ ดิ” อูยองที่ยืนเบียดอยู่ตรงกลางระหว่างจุนโฮกับชานซองรีบแทรกตัวเข้ามาพูดอย่างตื่นเต้น ในหัวก็คิดจินตนาการไปถึงข่าวดีต่างๆ ที่มันอาจเป็นไปได้จากพี่เมเนเจอร์ของพวกเขา

“เชื่อว่าพวกนายต้องดีใจมากแน่ๆ เลยกับข่าวนี้”
“……”

ทั้งห้องเงียบกริบอย่างรอฟัง

“ข่าวดีที่ว่า…”

“อาทิตย์หน้าทั้งอาทิตย์หน้าตารางงานของพวกนายว่างให้พักหมดเลย”

“ห๊ะ!!”

“จริงหรอฮยอง O_O!!”
“เย้ๆๆๆ”
เสียงร้องดีใจดังโหวกเหวกโวยวายลั่นไปทั่วห้องกว้าง เหล่าเมมเบอร์ทั้งหกพากันส่งเสียงโห่ร้องดีใจแล้วกระโดดโลดเต้นกันยกใหญ่ ชานซองกับจุนโฮที่ปั้นบึ้งใส่กันก่อนหน้านี้เหมือนจะลืมมันไปชั่วขณะ ทั้งคู่พากันกระโดดกอดอูยองแล้วเด็กสามคนนั้นก็กระโดดกอดกันเป็นวงกลมด้วยความดีใจกับข่าวที่เพิ่งได้ยินเมื่อสักครู่

“วู้วๆๆ ว่างทั้งอาทิตย์เลยโว้ยยยยยย”
“เฮ้ยๆ ไปเที่ยวกันๆ” มินจุนเปิดประเด็นขึ้นเป็นคนแรกเมื่อนึกอะไรดีๆ ขึ้นมาได้พร้อมกับดึงเอาตัวแทคยอนที่เต้นท่าประหลาดๆ ให้สงบสติอารมณ์ก่อน และ

ประเด็นนี้ที่พี่ใหญ่ของวงหยิบยกขึ้นมาก็ดูเป็นจุดสนใจสำหรับเมมเบอร์ที่เหลือด้วยเช่นกัน

“ดีเหมือนกันนะ พวกเราเองก็ไม่ได้ไปเที่ยวไหนด้วยกันมานานแล้ว” นิชคุณเห็นด้วยกับความคิดนี้ และคนอื่นๆ ก็พยักหน้าเห็นด้วยเช่นกัน
“แล้วจะไปไหนอ่ะ อากาศร้อนๆ แบบนี้ไม่อยากจะออกไปไหนเลย”
หน้าร้อนแบบนี้จะไปเที่ยวไหนกันดีล่ะ?? …

“อากาศร้อนๆ แบบนี้นี่แหละเหมาะกับที่ที่ฉันคิดไว้”
“ที่ไหนอ่ะฮยอง พูดมาเร็วๆ ดิ ผมรอจนจะแก่ตามฮยองไปแล้วนะเนี่ย”

“ย่าห์! ไอ้เด็กบ้านี่ พูดอะไรให้มันเข้าหูมั่งเซ่”

“แล้วตกลงฮยองคิดที่ไหนไว้” อูยองรีบห้ามทัพเมื่อเห็นว่าสองพี่น้องจุนบราเตรียมท่าจะตั้งป้องตีกัน รีบพูดขัดขึ้นก่อนทำให้บทสนทนาที่เริ่มหลุดออกนอกกาแล็กซี่เลี้ยววนกลับเข้ามาในทางช้างเผือกใหม่อีกรอบ และรอยยิ้มแปลกๆ ก็ปรากฏอยู่บนใบหน้าของพี่ใหญ่ของวงอีกครั้ง

“ก็ไป…”
“????”

“ไปเกาะปันหยีกัน!!!!”

.

.

.

———-
ไปเกาะปันหยีจองตั๋วได้ด้วยการคอมเม้นและติดแท็ก #เดอะรูมเมทค่ะ 55555
และตามเดิมนะคะ คอมเม้นแรกที่สลับเลข 1,2,3,4,5,6 ให้
พวกเค้าจะเอามาเรียงลำดับไรท์ในการเขียนตอนต่อไปจ้าา