ตอน Truth or Dare

writer : wakkks , rainstill , AatbWoo , Yochan , PaiPOPcoRn , Peachyhachi
tag : #เดอะรูมเมท

—————

-2-

ชานซองดึงลากต้นแขนจุนโฮออกมานอกห้องด้วยใบหน้าที่บ่งบอกอารมณ์โกรธจัด แทคยอนที่นั่งดูหนังอยู่หันมามองน้องด้วยความตกใจ จุนโฮหน้าแดงตาแดงเหมือนคนจะร้องไห้ออกมาอยู่รอมร่อแล้วไหนจะไอ้น้องเล็กตัวโตที่หน้าบึ้งตึงนั่นอีก

ปึก!

จุนโฮรวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายผลักชานซองที่ดึงยื้อต้นแขนตัวเองอยู่ออกสุดแรง จนร่างของชานซองเซถอยออกไปเล็กน้อย ดวงตาคมโตเบิกกว้างมองจุนโฮด้วยความตกใจ ไม่ใช่ตกใจที่โดนผลักออกมา แต่ตกใจที่ตอนนี้ใบหน้าเรียวเปื้อนไปด้วยหยาดน้ำตาที่ไหลออกมาใหม่ ดวงตาเรียวเล็กมองเขาด้วยแววตาตัดพ้อ น้ำใสๆ ไหลรินออกมาไม่ขาด ความโกรธที่คุกรุ่นอยู่ในอกก่อนหน้านี้เหมือนถูกดับด้วยหยดน้ำตาของคนตรงหน้าด้วยน้ำตาเพียงไม่กี่หยดอย่างง่ายดาย

“นายมันงี่เง่า!! งี่เง่าๆๆๆๆ ฮึก ไอ้บ้าชานซอง ฉันเกลียดนาย! ไอ้งี่เง่า!”
จุนโฮปรี่เข้าไปทุบใส่ชานซองที่ยืนนิ่งอยู่ไม่ยั้ง อีกฝ่ายก็ไม่คิดจะโต้ตอบอะไร ยืนนิ่งปล่อยให้จุนโฮทุบใส่เขาอยู่แบบนั้น เสียงหวานสะอื้นฮักด่าว่าเขาไม่หยุดปาก ก่อนเจ้าตัวจะหมุนตัวเดินกลับเข้าห้องตัวเองไป
ปัง!!!!

เสียงปิดกระแทกบานประตูดังลั่นไปทั่วห้องแต่จุนโฮก็ไม่คิดจะสนใจว่ามันจะดังไปรบกวนคนอื่นหรือไม่ ใบหน้าหวานหันกลับมามองบานประตูที่เพิ่งปิดไปก่อนคำด่าจะพ่นออกมาเป็นชุดเสมือนคนเก็บกักอารมณ์ไว้ไม่อยู่

“ไอ้โง่เอ้ย! นายมันโง่ๆๆๆ ไอ้หมีบ้า! เอ๋อไม่พอยังจะโง่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรอีกโว้ย! ไอ้งี่เง่า!”
ตะโกนใส่บานประตูไม่ยั้ง คิดซะว่าบานประตูตรงหน้าเป็นไอ้หมีหน้าโง่ที่อยู่ด้านนอก แต่ตะโกนด่าได้ไม่ทันไร น้ำเสียงที่อวดเก่งอวดดีด่าถึงใครอีกคนก็เริ่มสั่นสะอื้นอีกครั้ง

ร่างเล็กทรุดตัวลงนั่งลงกับพื้นห้องอย่างหมดแรงแล้วทุบกำปั้นลงบนพื้นเพื่อระบายอารมณ์

“ทำไมแกถึงได้โง่แบบนี้วะ ไอ้บ้าชานซอง! เป็นเพื่อนกันมาตั้งนานทำไมไม่รู้เรื่องอะไรเลย! ไอ้โง่ๆๆๆ ฮึก โถ่เว้ย!”

แทคยอนที่นั่งดูหนังอยู่ในห้องนั่งเล่นเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดก็ได้แต่เงียบ ชานซองเองก็ได้แต่ยืนนิ่งมองบานประตูที่เพิ่งปิดลงไปเมื่อครู่พร้อมกับความรู้สึกที่ตีรวนกันอยู่ในอกจนยุ่งเหยิงไปหมด

ตัดสินใจลากสังขารตัวเองกลับมาทิ้งตัวลงนั่งข้างแทคยอนที่ยังคงมองตามเขาอยู่ และเพราะเสียงปิดประตูที่ดังลั่นไปทั่วห้องแบบนั้น นิชคุณที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำก็เดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นแล้วเอ่ยถามถึงต้นเหตุที่ทำให้เกิดเสียงดังเมื่อครู่

“เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น”
ชานซองเอาแต่นั่งเงียบไม่พูดไม่ตอบพี่ชายหน้าหวาน ดวงตาคมเหลือบมองนิชคุณด้วยความรู้สึกที่บิดมวลอยู่ในท้อง

จุนโฮชอบคุณฮยอง…

“ไม่มีอะไรหรอก น้องมันก็ทะเลาะกันอย่างปกตินั่นแหละ”
แทคยอนตอบแทนน้องเล็กที่เอาแต่นั่งเงียบไม่คิดจะปริปากพูดตอบอะไร นิชคุณมองชานซองด้วยสีหน้าที่แสดงความเป็นห่วงออกมาอย่างชัดเจน ก่อนจะเดินเข้ามาตบบ่าแกร่งของน้องชายตัวโตเบาๆ

“เอาน่า ค่อยๆ พูดกัน ชานก็รู้อยู่ว่าจุนโฮเขาเป็นคนยังไง รอให้เขาอารมณ์เย็นก่อนแล้วค่อยไปคุยกันใหม่ก็ได้”
พูดปลอบน้องเล็กด้วยรอยยิ้มหวาน ชานซองเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าของพี่ชายก่อนจะคลี่ยิ้มจางๆ

คุณฮยองเป็นคนดี… ใครๆ ก็ชอบสินะ

“ฮยองไปนอนก่อนล่ะ แทคฝากดูน้องด้วย”
นิชคุณบีบบ่าชานซองเบาๆ เป็นเชิงให้กำลังใจก่อนจะหันไปพูดกับแทคยอนที่ยังนั่งยกเบียร์กระป๋องขึ้นดื่มอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาวแล้วเดินกลับเข้าห้องไป

“นี่ ทะเลาะอะไรกันอีกล่ะ”
เอ่ยถามน้องเล็กที่ยังคงนั่งนิ่งไม่ยอมพูดไม่ยอมจา พร้อมกับยื่นเบียร์กระป๋องใหม่ส่งไปให้ เพราะกระป๋องของชานก่อนหน้านี้เจ้าตัวก็ซัดเรียบไปจนหมดไม่เหลือสักหยดแล้ว

“หึ งี่เง่าหรอ… ใครกันแน่ที่งี่เง่า”
เหมือนว่าชานซองจะไม่ได้ยินสิ่งที่แทคยอนเอ่ยถามเลยแต่อย่างใด ดวงตาคมจ้องเขม็งออกไปอย่างไม่มีจุดหมาย น้ำเสียงเยาะๆ เอ่ยออกมาจากริมฝีปากหยักแผ่วเบาเสมือนคนพูดพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะหยิบกระป๋องเบียร์ที่แทคยอนเพิ่งเปิดฝาส่งมาให้ขึ้นซัดทีเดียวไปครึ่งกระป๋อง

“เฮ้ย! ไอ้ชาน มึงเป็นบ้าอะไรของมึงเนี่ย!”
แทคยอนที่นั่งมองหน้าน้องชายตัวเองอยู่จู่ๆ ไอ้เด็กตัวโตนี่ก็บ่นพึมพำอะไรออกมาแล้วยกกระป๋องเบียร์ขึ้นดื่มอึกใหญ่ รีบคว้ามือมันก่อนที่มันจะซัดเบียร์หมดกระป๋องภายในรวดเดียว

“เปล่า”
“มึงพูดว่าเปล่า แต่การกระทำมึงมันไม่ใช่แล้วววว มีอะไรก็คุยกันดีๆ สิวะ”
พูดพลางดึงกระป๋องเบียร์ออกจากมือน้อง มีหวังปล่อยให้มันกินอยู่ พรุ่งนี้คงไม่ต้องลุกไปทำงานกันละ

“ไม่มีอะไรต้องคุยกันอีกแล้ว ผมไม่อยากจะคุยกับคนเอาแต่ใจแบบนั้น”

….

ทางด้านจุนโฮที่หลังจากชานซองเดินออกไปแล้ว ก็ยังคงทรุดนั่งลงกับพื้น หยาดน้ำตาไหลเปรอะสองข้างแก้ม ในใจยังเอาแต่ตัดพ้อต่อว่าเพื่อนสนิทที่คบกันมาหลายปี

ทั้ง ๆ ที่รู้จักกันมานานหลายปี ชานซองกลับไม่ล่วงรู้ถึงความในใจของเขาเลย จุนโฮไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะอีกฝ่าย จงใจ มองข้าม หรือเพราะคนร่างสูงกว่าโง่เง่าจริง ๆ กันแน่ แต่ไม่ว่าจะอย่างไหน หนุ่มตาเล็กก็อดที่จะรู้สึกผิดหวังไม่ได้

นี่เราเป็นฝ่ายเดียวที่คิดไปเองสินะ?

ได้แต่คิดถามตัวเองอยู่ในใจ แล้วก็ตอบได้แค่ว่า ใช่ ชานซองไม่ได้คิดอย่างที่ตัวเองคิด เพราะถ้าชานซองรู้สึก ชอบ เหมือนกันบ้าง ก็คงไม่เอาแต่เล่นกับคนอื่น ไม่เอาแต่สนใจแต่คนอื่น

และไม่เอาแต่ ยัดเยียด ให้จุนโฮไปสารภาพรักกับคุณฮยองอย่างที่พยายามฉุดกระชากลากถูเมื่อครู่
จุนโฮยกแขนปาดน้ำตาออกจากดวงตาที่เริ่มบวมช้ำทั้งสองข้าง ก่อนจะดันตัวลุกขึ้นยืนอย่างตัดสินใจอะไรได้

“ถ้าหากอยากให้ฉันสารภาพรักกับคุณฮยองนักก็ได้ ต่อไปนี้ฉันจะไม่สนใจนายอีกแล้วฮวางชานซอง ฉันจะอยู่แต่กับคุณฮยอง สนใจแต่คุณฮยอง เพราะอย่างน้อยฮยองเขาก็ไม่ทำให้ฉันมีแต่เสียใจเหมือนกับนาย!”

คนตาเล็กพูดกับตัวเองและตั้งใจอย่างแน่วแน่ว่าจะทำอย่างที่พูด เพราะแม้ว่าจุนโฮจะเปลี่ยนใจชานซองไม่ได้ หากแต่เขาก็ เปลี่ยนใจตัวเอง ได้

ถ้าการชอบเพื่อนแบบเขามัน ทุเรศ นัก จุนโฮก็จะไม่ตามตื๊อหรืออาลัยอาวรณ์อะไรอีก แม้จะรู้ว่าการตัดใจให้ได้นั้นจะยากแค่ไหนก็ตาม เขาก็ตั้งใจแล้วว่าจะต้องทำให้ได้!

__________________________________________

“มินจุนฮยองงงงงงงงงงงง อยู่ป่ะ”
อ๊คแทคยอนยืนเก้ๆกังอยู่หน้าห้องของผู้อาวุโสกว่า เรียกก็แล้วเคาะห้องก็แล้วแต่ก็ไม่มีคนตอบ ความเงียบสงัดไร้เสียงตอบรับภายในห้องทำให้เขาไม่กล้าเข้าไป แต่สุดท้ายแล้วมือหนาก็ค่อยๆดันประตูห้องให้เปิดออก

“ผมเข้าไปล่ะน้าฮยองงงงงงงง”
ดวงตาคมพยายามมองหาเจ้าของห้อง คอมพิวเตอร์ที่ถูกเปิดทิ้งไว้บ่งบอกได้ว่าเจ้าของห้องคงไม่ไหนไม่ไกลหรอก ทิ้งตัวนั่งลงบนที่นอนหนานุ่มของอีกฝ่าย ก่อนที่เสียงเปิดประตูห้องจะทำให้เขาหันไปมอง

“อ้าว มาทำไรเนี่ย?”
มินจุนเอ่ยถาม เพียงแค่เห็นสภาพก็รู้เลยว่ามินจุนเพิ่งไปอาบน้ำมาแน่ๆ หยดน้ำเกาะพราวเต็มตัว ผมสีน้ำตาลคาราเมลเปียกน้ำหมาดๆ มือบางเช็ดผมด้วยผ้าขนหนูผืนเล็ก หยดน้ำตรงปลายผมหยดลงบนแผ่นอกสีขาว

“ฮยอง ผมมีเรื่องจะปรึกษา”
พูดพลางกลืนน้ำลายดังเอื้อก สงสัยล่ะสิว่ากลืนทำไม ก็แผงอกสีขาวของคิมมินจุนนั่นแหละ โอ๊ยยยยยยยย อ๊คเครียด อ๊คไม่รู้จะทำไงดี ทำไมหุ่นของมินจุนฮยองมันแซ่บงี้ว้า You’re so sexy

“มองอยู่ได้ พุงกูสึกล่ะ”
พี่ชายคนโตแหวใส่แทคยอนที่ทำหน้าหื่นกามใส่ ไอ้นี่จะจ้องให้พรุนไปเลยป่ะว่ะ จ้องอยู่ได้คนนะเว้ยยยยยไม่ใช่พะยูนในอควาเรี่ยม

“โทษที ตะลึงไปหน่อย แหะๆ”
“มีอะไรเหรอ? ว่ามาสิ” เปิดประตูเสื้อผ้าพลางหยิบเสื้อยืดสีพื้นกับกางเกงสบายๆหนึ่งตัวออกมา
“เอ่อ….ฮยอง ผมว่าไอ้ชานกะจุนโฮมันชักจะยังไงๆล่ะนะ”
หนุ่มหน้าคมเอ่ยแต่ก็ยังไม่ละสายตาจากร่างของคนตรงหน้า

“แล้ว….?” พูดพลางหยิบเสื้อผ้ามาใส่ให้เรียบร้อย
“อ้าว ก็ผมอยากให้มันคืนดีกันอ่ะ หรือฮยองไม่อยาก” เลิกคิ้วเป็นเชิงถาม

“อยากสิ แต่ไม่รู้จะทำไง อีกคนก็มึนอีกคนก็ซึน กูเครียดดดด”
พูดพลางกุมขมับ คิมมินจุนเกิดมา25ปีไม่เคยรู้สึกว่าปัญหาไหนจะแก้ได้ยากเท่าปัญหาชีวิตรักของไอ้เด็กบ้า2คนนั้น มันไม่รับฟังกันอ่ะอีกคนก็เหวี๊ยงเหวี่ยงเหมือนประจำเดือนไม่มา อีกคนก็หูหนวกตาบอดไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้นอ่ะ ทั้งๆที่คนอื่นเขารู้เรื่องกันทั้งหอล่ะ แมร่งก็ไม่รู้เรื่อง คือสิน่าหน่ายแท้หน้อ

“ผมรู้ ก็ลากพวกมันมาถามเลยไง เฮ้ยๆไอ้ชานแกคิดไงกะจุนโฮ เฮ้ยๆจุนโฮแกคิดไงกะไอ้ชาน แค่เนี๊ย จบ”
แทคยอนพูดพลางกอดอกภูมิใจในแผนการของเขา

“โอ้โห แผนการของคุณอ๊กแทคยอนแยบยลและคมคายมากครับ ยกนิ้วให้เลย”
“นิ้วโป้ง?”

“นิ้วกลางน่ะสิ จะบ้าหรือไง ถ้ามันง่ายขนาดนั้นกูจะมาเครียดทำไม พูดดดดด “
แทคยอนอดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้ในความกวนอวัยวะเบื้องล่างของพี่ชายคนโต

“อ่าวแล้วจะทำไงดี หรือเราจะบอกไอ้ชานไปเลยว่าจุนโฮชอบ”
“ไม่ดีอ่ะ เรื่องแบบนี้ฉันว่าให้พวกมันพูดกันเองน่ะดี แต่จะทำยังไงให้มันพูดนี่สิเรื่องใหญ่”
มินจุนนั่งลงตรงข้ามแทคยอนพยายามครุ่นคิดหาวิธีแก้ไขปัญหา เอาไงดีว่ะ หัวจิตหัวใจของคนเป็นพี่ก็อยากเห็นน้องๆลงเอยได้เสียกัน ไม่ใช่ล่ะ ลงเอยสมหวังกันเหมือนคู่อื่นๆ แต่คนอย่างอีจุนโฮนี่ต่อให้เอาชะแลงมางัดปากนี่ก็คงไม่ยอมพูดหรอก ส่วนคนอย่างฮวังชานซองนี่ก็แรมต่ำประมวลผลช้าจนน่าเอาไปแยกส่วนที่พันธ์ทิพย์ แมร่งยากอ่ะ งานยากแน่ๆ

“ฮยองๆๆๆๆ ผมรู้ล่ะ” จู่ๆแทคยอนก็พูดขึ้นมา มินจุนเลิกคิ้วเป็นเชิงถามและเปิดโอกาสให้อีกฝ่ายพูด
“วันพรุ่งนี้วันเกิดอูยอง ผมว่าเราควรจัดปาร์ตี้เล็กๆกันในห้อง แล้วก็เล่นเกมส์หมุนขวดกันดีไหม?”

“ไอ้เกมส์หมุนขวดนี่มันก็น่าสนอ่ะนะ แต่นายจะรู้ได้ไงว่าที่พวกมันพูดน่ะเป็นความจริง อีกอย่างนะมันก็บ่ายเบี่ยงแถแถกกันได้ทั้งนั้นอ่ะ ไม่เวิร์คอ่ะ”
“โหหหห ฮยอง อย่าลืมสิคนเราพอเหล้าเข้าปากก็พูดความในใจกันทั้งนั้นแหละ เราก็แค่เล่นเกมส์31 แล้วก็แกล้งให้จุนโฮกับชานซองแพ้ บังคับให้พวกมันกินว้อดก้าเพียวๆ ให้มันเมาๆมึนๆแล้วก็เล่นเกมส์หมุนขวดไง”

ราวกับได้ยินเสียงปิ๊งดังขึ้นมาภายในห้อง ทั้งมินจุนและแทคยอนต่างยิ้มกว้างในแผนการอันแสนฉลาดหลักแหลม

“ไอ้แทค แผนนี้กูให้สามผ่านว่ะ”

————————————

เช้าวันใหม่วันที่แสนจะธรรมดาได้เริ่มต้นขึ้น แต่หากว่าวันธรรมดาวันนี้กลับพิเศษมากๆสำหรับใครบางคน..
อูยองตื่นเช้าขึ้นมาด้วยความอารมณ์ดี ล้างหน้าอาบน้ำแปรงฟันแล้วรีบวิ่งออกมานอกห้อง แทคยอนและมินจุนกำลังช่วยกันล้างผักอยู่ในครัว

“ฮยองง~ ทำไรตั้งแต่เช้าอะ~”
ถามออกไปด้วยความตื่นเต้น วิ่งล้อมหน้าล้อมหลังไม่หยุด

“ก็วันเกิดคนบางคนแถวนี้แหละ เลยว่าจะจัดปาร์ตี้นิดหน่อย”
ตอบออกไปตามจริงเพราะพวกเขาไม่มีเวลาคิดแผนเซอร์ไพรซ์อะไรมากมาย แค่คิดแผนให้สองมักเน่มันดีกันก็ยากพอตัวแล้ว

“เยยยยย้~~~!”
อูยองร้องดีใจก่อนจะวิ่งไปรอบๆห้อง มินจุนชายตามองน้องชายแก้มอูมเล็กน้อยก่อนจะส่ายหัวออกมาเบาๆ เห็นน้องดีใจก็รู้สึกดีใจตามไปด้วย จะเหลือก็แต่น้องชายคนรองกับน้องชายคนสุดท้ายนี่แหละเรื่องใหญ่

“แทค..ไอ่ชานมันคอแข็งมากไม่ใช่หรอว้ะ”
มินจุนถามในขณะที่ทั้งคู่กำลังยืนล้างผักจัดเตรียมทำอาหารสำหรับปาร์ตี้คืนนี้

“ไอ่ชานน่ะคอแข็ง แต่จุนโฮไม่..หึหึ”
สำหรับคนคออ่อนอย่างจุนโฮแล้ว เหล้าเข้าปากคงไม่รอดแน่ อย่างน้อยง้างปากไอ่ชานด้วยเหล้าไม่ได้ อย่างน้อยง้างปากจุนโฮให้บอกความในใจหน่อยก็ดี

“มันจะใช้ได้จริงหรอว้ะแผนนี้ ชักไม่แน่ใจแล้ว”
“โถ่..ได้ดิฮยอง รอดูแล้วกันๆ”
ทั้งคู่มองหน้ากันเล็กน้อย ก่อนจะหันไปใส่ใจกับวัตถุดิบตรงหน้าต่อไป เรื่องราวต่อไปนี้ขอให้มันเป็นเรื่องของอนาคตแล้วกัน ปูทางให้ขนาดนี้แล้ว รีบๆรู้ใจกันซักทีเถอะ

ส่วนอูยองที่เอาแต่วิ่งไปวิ่งมาก็รีบวิ่งเข้าไปเคาะห้องเพื่อนอย่างจุนโฮทันที เขาอยากจะออกไปซื้อขนมนมเนยเข้ามาเพิ่ม

ก๊อกๆๆ
ออกแรงเคาะประตูพลางยิ้มกว้างรอเจ้าของห้อง ไม่นานจุนโฮก็เดินงัวเงียออกมา กว่าจะได้นอนเมื่อคืนก็ปาไปเกือบเช้า..

“มีอะไรหรอ อูยอง”
“ไปซื้อของเป็นเพื่อนฉันหน่อยดิ เอ้ะ..ตานายเป็นอะไรทำไมบวมๆ..”

“อะ..อ่ออ นอนดึกไปหน่อยอะ ดูหนังเพลิน”
จุนโฮส่งยิ้มจางๆไปให้อูยอง พลางเหลือบไปเห็นใครบางคนเดินมา ใครบางคนที่ทำเขานอนร้องไห้จนตาบวมขนาดนี้ อูยองหันไปมองตามจุนโฮ พอเห็นว่าเป็นชานซองก็รีบปรี่เข้าไปเขย่าแขนมักเน่ตัวโต

“ชานซองงไปส่งฉันกับจุนโฮไปซื้อของหน่อยสิๆๆ”
ด้านคนโดนอ้อนก็ปรายสายตาไปมองจุนโฮเล็กน้อยก่อนจะหันมาพูดกับอูยอง

“เอาสิ วันนี้วันเกิดนาย ฉันจะยอมตามใจนายทุกอย่างเลย”
“จริงนะ!”
“จริงสิ”

“งั้นพวกนายไปกันสองคนแล้วกันนะ”
เสียงหวานพูดจบก็ทำท่าจะปิดประตูหนี แต่ทว่ามีเสียงทุ้มดังขัดขึ้นมาก่อน

“นี่แหละนะ ทำให้เพื่อนแค่นี้ก็ไม่ได้”
จุนโฮชะงักมือไว้แค่นั้น ทำไมต้องว่ากันด้วยก็ไปกันสองคนไม่ได้รึไง คนอย่างอีจุนโฮทำเพื่อ’เพื่อน’มามากพอแล้ว อยากจะพอซักที

“อ่อ..ไม่เป็นไรชานซอง ไม่ไปแล้วก็ได้”
อูยองเห็นท่าไม่ดีจึงรีบตัดบท ท่าทางแบบนั้นของจุนโฮทำเขารู้สึกไม่ดี อยากจะให้เพื่อนสองคนรีบๆดีกันในวันเกิดเขามากกว่า

แกร่ก..
เสียงประตูดึงความสนใจจากทุกคนให้หันไปมองคนมาใหม่ นิชคุณเดินเข้ามาพร้อมกับถุงขนมใบโตทั้งสองข้าง

“คุณฮยองงง~ ออกไปซื้อขนมมาหรอฮะ~”
“ใช่ วันนี้วันเกิดคนบางคนไง”

“เยยย้~~”
อูยองรีบเข้าไปหยิบถุงขนมทั้งหมดเอาไปจัดไว้บนโต๊ะ

“เอาละมาช่วยกันเตรียมของกันดีกว่าเด็กๆ”

.
.
.

“โอ้โหหห ทำไมวอดก้าเยอะแบบนี้แหละแทคฮยอง”
“โถ่ นานๆทีมีปาร์ตี้ก็ต้องจัดกันหน่อยสิว้ะ”
แทคยอนยิ้มตอบอย่างอารมณ์ดี หยิบหมวกแฟนซีที่เจ้าของวันเกิดเตรียมเอาไว้ขึ้นมาสวมพลางเดินไปหยิบนู้นหยิบนี้กินฆ่าเวลา

“เหห้ๆๆ ไอ่แทค อย่าพึ่งหยิบกินไปเรื่อยสิว้ะ นั่น ไอ่ชานด้วย หยุดเลยพวกแกสองคนนี่!”
คุณปู่ประจำหอได้แต่โวยวายที่มีสองยักษ์เข้ามาขโมยขนมไปกินก่อนเวลาปาร์ตี้ ทั้งๆที่อีกห้านาทีจะถึงเวลาที่กำหนดไว้แล้วก็เถอะ

“ฮยองง ผมรอนานแล้วนะ ผมหิวจะตายอยู่แล้ว”
“เมื่อชั่วโมงที่แล้วฉันก็ตักข้าวให้กินไปก่อนแล้วไม่ใช่หรอ”

“มันไม่อิ่มอ่าาา”
บ่นไปกินไป เมื่อไรปาร์ตี้จะเริ่มซักทีกระเพาะเขาส่งเสียงร้องประท้วงดังใหญ่แล้ว หยิบน่องไก่เดินไปนั่งกินข้างๆอูยอง เจ้าคนแก้มย้วยเห็นแบบนั้นจึงออกปากโวยวายใหญ่

“ย๊าาา ชานซองง ทำไมนายเอาไก่มากินก่อนแบบนี้ห๊าาา”
“งัมๆๆ ก็ฉันหิวนี่”
อูยองลงไม้ลงมันกระโจนเข้าไปแย่งน่องไก่สุดโปรดออกมาจากมือชานซอง แต่แน่นอนว่ามักเน่คงไม่ยอมปล่อยให้ของกินหลุดออกจากมือเป็นแน่ แย่งกันฉุดกระชากลากถูอยู่นานชานซองก็เป็นฝ่ายลูกขึ้นยืนเต็มความสูงพร้อมกับยกไก่ในมือขึ้นสุดแขน

“อ้าา ไอ่บ้านชานซอง คิดว่าสูงแล้วฉันจะแย่งไม่ได้รึไงห้ะ!”
“ฮ่าๆๆๆ แน่จริงก็กระโดดขึ้นมาเอาสิ ฮ่าๆๆๆ”
คนตัวเล็กกว่าเขย่งสุดแรงเกิดแต่ทว่าไก่ทอดแสนอร่อยของเขามันก็อยู่สูงเกินไปจนทำให้เขาเซไปมาหน้าเกือบจะขมำทิ่มพื้นอยู่รอมร่อ

“ปัญญาอ่อน..”
เสียงหวานโพลงขึ้นมาลอยๆ ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเป็นเสียงใคร มันอดไม่ได้ที่จะแขวะออกไปจริงๆนี่ จุนโฮทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาเปิดทีวีรอแก้เซ็ง

“ทำไมนายพูดแบบนี้ละจุนโฮ” เป็นชานซองที่สวนกลับทันที
“อะไร? ฉันแค่พูดเล่นๆ ผิดหรอ?”

“อ่าวๆๆๆ มาๆ ทะเลาะอะไรกัน ถึงเวลาแล้ว”
มินจุนที่ยืนสังเกตการณ์อยู่นานรีบเดินเข้ามาขัด ทำท่าตบมือเรียกทุกคนให้เข้ามารวมตัวกัน สงครามย่อยๆที่ทำท่าจะประทุขึ้นจึงสงบลง ตามด้วยแทคยอนที่เดินถือวอดก้าติดมือมาสองขวด เสียงเข้มพูดขึ้นยิ้มๆพร้อมกับสายตามีเลศนัย..

“ let’s party everyone หึหึ ”

“ไหนๆก็ไหนๆแล้ว มาเล่นเกมกันหน่อยมั้ย” มินจุนเดินนำไปที่โต๊ะกินข้าว น้องๆทั้งหมดเดินตามหลังพี่ใหญ่ไปทรุดตัวลงนั่ง ครั้งนี้นิชคุณนั่งหัวโต๊ะ ถัดมาทางขวาคือแทคยอน ตามด้วยอูยอง หัวโต๊ะอีกฝั่งคือจุนโฮ มินจุน และชานซอง

“เกม? เกมอะไร” นิชคุณถามด้วยความสนใจ ดวงตากลมสวยมองขวดวอดก้าตาไม่กะพริบ
“เกม 31” แทคยอนพูดพร้อมกับหัวเราะเสียงดังตามแบบฉบับของตัวเอง นิชคุณหันไปสบตากับแมวยักษ์ก่อนจะเลยไปสบกับมินจุนที่นั่งยิ้มเจ้าเล่ห์ เหลือบไปมองอูยองที่ตอนแรกดูจะงงๆ แต่พอเห็นสายตาที่สบกันของทุกคนก็พอที่จะเข้าใจ

“ได้เลย งั้นฉันเริ่ม วนขวา โอเคนะ” นิชคุณกระตุกยิ้มมุมปาก ก่อนจะส่งยิ้มใจดีให้กับจุนโฮที่เงยหน้าขึ้นมาพอดี
ชานซองเหลือบมองคนนั้นทีคนนี้ทีด้วยความไม่เข้าใจ ผิดกับจุนโฮที่นั่งก้มหน้าตลอดเวลา เลือกที่จะไม่สนใจใคร ทั้งๆที่พยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุดแต่กลับทำได้ไม่ดีพอ วันนี้วันเกิดอูยอง เขาจะมาเป็นแบบนี้ไม่ได้

“เดี๋ยวๆ แล้วคนแพ้ต้องทำอะไรล่ะ” เจ้าของดวงตาเรียวเอ่ยถาม เหลือบตามองขวดวอดก้าสลับกับหน้าใบหน้าของแทคยอนไปมา

“แม่นแล้ว! กินมันเพียวๆ! โอเค เริ่ม!” แทคยอนที่เห็นสายตาของจุนโฮก็โพล่งออกมา พร้อมกับบอกให้นิชคุณเริ่มนับทันที

“หนึ่ง สอง สาม” นิชคุณนับพร้อมรอยยิ้ม
“สี่ ห้า หก” แทคยอนนับต่อ
“เจ็ด แปด เก้า” ตามด้วยอูยอง
“สิบ สิบเอ็ด…” จุนโฮนับออกมาเบาๆด้วยความไม่แน่ใจ
“สิบสอง สิบสาม สิบสี่” มินจุนนับต่อ พร้อมกับหันไปส่งยิ้มให้ชานซอง
“สิบห้า.. สิบหก สิบเจ็ด” ชานซองหมุนแก้ววันช็อตในมือเล่นก่อนจะพูดตัวเลขออกมา
.
.
.
“ยี่สิบแปด” นิชคุณเหลือบตามองแทคยอน
“ยี่สิบเก้า” แทคยอนส่งต่อรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ให้กับอูยอง
“สามสิบ!! ย่าห์!! จุนโฮ นายแพ้แล้ว! ฮ่าๆๆๆๆ”
จุนโฮอ้าปากค้างตวัดสายตาคาดโทษพี่ๆทุกคน คนพวกนี้ต้องรุมแกล้งเขาแน่ๆ รู้ทั้งรู้ว่าเขาไม่ถูกกับเครื่องดื่มแอลกอฮอล์!! แก้วเล็กบรรจุวอดก้าถูกเลื่อนมาตรงหน้าเขาสองแก้ว… แค่แก้วเดียวเขาก็จะสลบแล้ว ทำไมถึงทำกับเขาแบบนี้!!!

“สองแก้ว!? อะไร นี่กะจะไม่ให้ผมมีสติเลยใช่มั้ย พวกฮยองกำลังจะทำอะไรเนี่ย!?” ตามประสาคนขี้โวยวาย จุนโฮทำท่าจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ แต่ติดที่ว่าอูยองและมินจุนคว้าข้อมือเขาไว้ก่อน

“ย่าห์ๆๆ จุนโฮ! จะมาเบี้ยวแบบนี้ไม่ได้นะเว้ย ดื่มซะ จะได้เล่นอีกรอบ” ดวงตาเรียวเบิกกว้าง อะไร ยังมีอีกรอบเหรอ!?

“น่า จุนโฮย่า… แค่นี้เอง” เสียงทุ้มนุ่มดังมาจากหัวโต๊ะอีกฝั่ง คุณฮยอง… จุนโฮเม้มริมฝีปากแน่นก่อนจะกระดกวอดก้าเพียวๆสองช็อตรวด ลำคอร้อนผ่าวจนต้องหลับตาปี๋ ริมฝีปากอิ่มเบ้ออก ไอออกมาเบาๆ
ดวงตาเรียวเผลอกวาดไปสบจ้องกับดวงตาคมของชานซองเข้า ไม่รู้เพราะสติเขาเริ่มไม่อยู่กับตัวหรืออะไร เขาอ่านสายตานั่นไม่ออก น้อยใจเหรอ งี่เง่าน่า..

จุนโฮสะบัดศีรษะไล่ความมึน ได้ยินแทคยอนบอกให้ชานซองเป็นคนเริ่มนับ จุนโฮยกมือข้างหนึ่งขึ้นมาเท้าคาง มองริมฝีปากหยักขยับพูดเป็นคำพูดออกมา
“หนึ่ง สอง” นับวนมาทางนิชคุณจนมาถึงจุนโฮ คนตาตี่นับออกมาโดยไม่คิด เขาไม่มีสติพอจะคิดอะไรนักหรอก มึนจะตายอยู่ละ… อะไร… ใครเมา… ไม่เม๊า….
.
.
.
“ยี่สิบห้า ยี่สิบหก ยี่สิบเจ็ด” วนมาถึงจุนโฮเป็นรอบที่สอง
“ยี่สิบแปด ยี่สิบเก้า สามสิบ!! ชานซอง! ฮ่าๆๆๆ เสียใจด้วยนะไอ้น้อง!!” มินจุนถึงกับยิ้มออกเมื่อจุนโฮพูดตัวเลขออกมาสามตัว ถ้าพูดสองอาจจะไม่ลงที่ชานซอง เผลอๆต้องเล่นอีกรอบ มักเน่ร่างยักษ์ได้แต่ส่ายศีรษะ มองแทคยอนที่เลื่อนแก้วมาให้เขา คว้ามากระดกรวดเดียวจนหมด

มินจุนยื่นขาไปเตะขาของแทคยอนที่นั่งอยู่อีกฝั่ง แต่ไปโดนขาของอูยองเข้า มินจุนใช้สายตาบอกให้เรียกแทคยอน เจ้าของแผนการทั้งสองสบตากันก่อนจะแสยะยิ้ม
“พอแล้วว่ะ มาเล่นเกมหมุนขวดกันดีกว่า”
“หมุนขวด?” ชานซองถาม นี่พวกฮยองเตรียมเกมอะไรมาเยอะแยะ
“จุนโฮ จุนโฮ เฮ้ย อย่าพึ่งหลับดิ!” อูยองที่นั่งอยู่ข้างๆเขย่าตัวให้จุนโฮรู้สึกตัว เจ้าของชื่อเงยหน้าขึ้นมาส่งยิ้มหวานฉ่ำ ดวงตาเรียวหรี่ปรือ ก่อนจะส่ายหน้าไปมาช้าๆ

“ยัง.. ยังไม่หลับหรอกน่า ยังมีเกมสนุกๆรออยู่นี่เนอะ” จุนโฮยิ้มแฉ่ง ประโยคสุดท้ายหันมาพยักพเยิดหน้ากับมินจุน ใบหน้าเรียวขยับเข้าหาคนเป็นพี่ในขณะที่มินจุนต้องเอนหลบ ดวงตาเรียวเบิกกว้างเพราะไม่รู้ว่าคนเป็นน้องกำลังจะทำอะไร เหวยๆ ไอ้เด็กนี่! อย่ามาเฮ็ดกับข่อยจังซี่ เดี๋ยวข่อยโดนไอ้ชานมันงาบหัวจะทำไง!!

“เริ่มเลยสิ!” ชานซองโพล่งขึ้นเสียงดัง ทำให้มินจุนเผลอผลักศีรษะจุนโฮจนหน้าหงาย โชคดีที่อูยองรับไว้ได้ทันไม่อย่างนั้นงานตกเก้าอี้คงมา

นิชคุณมองหน้าพี่ใหญ่มินจุนแล้วหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะเป็นคนคว้าขวดมาไว้ในมือ ดวงตากลมสวยกวาดมองไปทั่วก่อนจะหมุน

ฝาขวดหยุดลงที่ฝั่งตรงข้าม ทั้งสี่คนลอบยิ้มกันอยู่ในใจ อีจุนโฮ… งานนี้นายไม่รอดแน่
สายตาทั้งหกคู่จดจออยู่กับขวดที่กำลังหมุนคว้างอยู่กลางโต๊ะว่าจะหยุดที่ใคร ขวดนั้นหมุนไม่มีทีท่าว่าจะหยุดง่ายๆ จนในที่สุดก็หยุดลง มินจุน นิชคุณ แทคยอน ทำหน้าเซ็งเต็มที่ ก็เล่นมาหยุดที่…

จางอูยอง…

นิชคุณมันหมุนยังไงของมันฟะ มือไม่แม่นเลยวุ้ย คิดได้ดังนั้นพี่ใหญ่ก็ได้แต่จิ๊ปาก ยังไงก็อย่าให้เสียแผนนะเฟ้ย แทคยอนรู้ว่ามินจุนไม่พอใจเพราะกลัวไม่เป็นไปตามแผน จึงได้แต่เตะขาพี่ใหญ่เบาๆไปทีนึงเพื่อเตือนสติไม่ให้มินจุนออกนอกหน้ามากนัก เดี๋ยวเจ้าเด็กพวกนี้จะสงสัยเอา นิชคุณแอบหลุดอมยิ้มเล็กน้อย ขอโทษนะมินจุนฮยอง แทคยอน คนหล่อมันไม่ได้ทำอะไรตามใจได้ทุกอย่างนี่หน่า ขอโทษๆ

“อูยองอา ฮยองต้องถามนายนะ ให้นายตอบตามความจริง”

“ว่ามาเลยคุณฮยอง” อูยองทำท่ามั่นใจเต็มที่ กำปั้นน้อยๆทุบไปที่อกข้างซ้ายของตัวเอง

“เดี๋ยวๆๆ ขอเฮียอธิบายกติกานิดนึงนะ ไอ้เกม Truth or Dare เนี่ย คนถามจะถามอะไรก็ได้ เรื่องความลับสุดยอดก็ได้ ส่วนคนตอบมีเลือกว่าจะตอบ Truth หรือตอบ Dare ถ้าเลือกตอบ Truth พวกนายจะต้องตอบตามความเป็นจริงนั้น แต่ถ้าเลือกตอบDare คนถามจะมีสิทธิ์สั่งไอ้คนตอบให้ทำอะไรก็ได้ แต่ฉันในฐานะที่เป็นพี่ใหญ่สุด คนที่เลือกตอบDareต้องซดวอดก้าเพียวๆสองแก้ว ดูปากคิมมินจุนฮยองนะครับ สองแก้ว อ่อ อีกอย่างหนึ่ง ถ้าตอบ Truth นายจะได้เป็นคนถามคำถามคนอื่นเป็นคนต่อไปนะ แต่ถ้าปิดปากเงียบไม่ยอมเปิดเผยความลับล่ะก็…เชิญซดวอดก้าไปเถอะ ตามนี้นะ” พูดจบ พี่ใหญ่ของหอก็ยักคิ้วอย่างมีเลศนัย ขอฮยองใช้อำนาจบาตรใหญ่ในการตัดสินใจเถอะ ไม่งั้นแผนไม่สำเร็จแน่ ฮยองขอโทษนะเด็กๆ

“ฮยอง วอดก้าสองแก้วรวดเลยหรอ โหดไปมั้ง” แทคยอนพอจะรู้อยู่แล้วว่ามินจุนคิดอะไรอยู่ แต่ทำเป็นพูดดักคอพี่ใหญ่ไปงั้นแหละ เดี๋ยวไม่เนียน อ๊คฉลาดใช่มั้ยล่ะมินจุนฮยอง คิคิ

“สองแก้วโว้ย ห้ามต่อรอง” มินจุนไม่รอช้ารีบรินวอดก้าใส่แก้วรอแล้ว

“อะแฮ่ม เริ่มเลยนะ” นิชคุณกระแอ้มเล็กน้อยพอเป็นพิธี “อูยองอา ฉันรู้มาว่านายโดนสั่งให้ลดความอ้วน งดของหวานทุกชนิด แต่ดูเหมือนนายจะทำไม่สำเร็จนะ นายแอบกินขนมตอนกลางคืนใช่มั้ย” ว่าแล้วนิชคุณก็เหล่มองไปที่อูยอง อูยองทำหน้าเลิกลั่กอึกอักเหมือนไม่อยากตอบ คุณฮยองรู้ได้ไงว่าเขาต้องโดนสั่งลดความอ้วนและงดของหวาน เรื่องนี้รู้กันแค่เจ้านายกับตัวเองนี่ ทำไมคุณฮยองรู้

นิชคุณยิ้มมุมปาก เขารู้ว่าอูยองโดนสั่งให้ลดความอ้วนมาจากเจ้านายเอง เจ้านายสั่งให้เขาเฝ้าดูพฤติกรรมการกินของอูยองอยู่ห่างๆ แล้วก็ได้เห็นเด็กแก้มบวมตัวแสบคนนี้ย่องไปที่ครัวตอนกลางคืนประจำ เนียนมากจางอูยอง เนี๊ยนเนียน แก้มนายนี่มันออกมันฟ้องอยู่ชัดๆว่านายอ้วนขึ้น ฮยองหวังดีนะ

“Dare” เด็กแก้มบวมตอบพร้อมกับเบะหน้าอังๆ วันนี้วันเกิดผมนะคุณฮยอง ทำงี้ได้งายยย คนใจร้ายยย อูยองจำต้องฝืนใจยกแก้ววอดก้ากระดกเข้าปากและไม่รีรอรีบกระดกอีกแก้วตามไป เขาทำหน้าเหยเก หน้าเริ่มแดง ชานซองหน้าเหยเกตาม อูยองเป็นอีกคนนึงที่ไม่ชอบเครื่องดื่มแอลกอฮอล์

“นิชคุณ นายหมุนต่อ” มินจุนบอกนิชคุณที่มัวแต่มองเด็กแก้มบวมอยู่

ควับบบบ นิชคุณเริ่มหมุนขวดอีกครั้ง

จุนโฮเถ๊อะ คิมขออออออออ
.
.
.
เหมือนคำขอของมินจุนจะได้ผล ปากขวดชี้ไปที่จุนโฮพอดีเป๊ะ นิชคุณกับมินจุนยิ้มมุมปาก แทคยอนดีดนิ้วดังเป๊าะอย่างถูกใจ
ทำไมพวกฮยองดูดี๊ด๊ากันจัง…ชานซองขมวดคิ้วเมื่อเห็นภาพตรงหน้า

“ฉันขอใช้สิทธิ์ความเป็นพี่คนโตถามจุนโฮได้ป้ะนิชคุณณณณ น๊า” มินจุนเอื้อมไปจับมือนิชคุณบีบเบาๆแล้วทำตาปริบๆเหมือนอ้อนวอน สาบานนี่พี่ใหญ่ ทำตัวเด็กยิ่งกว่าไอ้น้องเล็กตัวโตนั่นอีก เฮ้อ

“อ้ะได้ๆ นี่ให้เพราะเป็นพี่ใหญ่นะเนี่ย” ถึงจะให้แต่สายตาของนิชคุณก็แอบค้อนใส่มินจุนไปนิดนึง มินจุนดี๊ด๊าแล้วแอบจุ๊บมือเบาๆอย่างลืมตัว นิชคุณหน้าเหว๋อกับท่าที่ของพี่ใหญ่

“มินจุนฮยอง!” อยู่ๆอูยองก็เหวพี่ใหญ่ขึ้นมา บ๊ะ ขัดใจจริงแค่จุ๊บนิดเดียวเองเฟ้ยไอ้เด็กแก้มอ้วน
จุนโฮมองนิชคุณด้วยสายตาที่แปลกไปจากทุกที คุณฮยองนี่หล่อไม่เบาเลยแหะ เป็นคนดีแถมมีเสน่ห์อีกต่างหาก ถ้าเปลี่ยนใจชอบคุณฮยองได้คงดีไม่น้อย
ท่าทีของจุนโฮที่มองนิชคุณทำให้น้องเล็กตัวโตรู้สึกหมั่นไส้ขึ้นมา จะให้หมั่นไส้ได้ไงดูสายตาที่มองคุณฮยองเถอะ หวานหยาดเยิ้มยิ่งกว่าน้ำผึ้งเดือนห้า นายมันขี้อ่อย ชอบนักไม่ใช่หรอคุณฮยองน่ะ รีบไปบอกรักสิ ชานซองกัดฟันเบาๆเพื่อข่มความรู้สึก ไม่อยากแสดงออกมากว่าไม่ชอบใจ ไม่ชอบ ไม่ชอบบบบ

“อีจุนโฮ” มินจุนเรียกน้องชายตาตี่

“ครับฮยองงงงงง” เสียงหวานตอบรับยานคาง มินจุนแอบยิ้มอุบอิบ แบบนี้ถ้าโดนวอดก้าสองแก้วจะเป็นยังไงนะ หึหึ แค่คิดคิมก็เขินแล้ว โอ๊ยยยยยย

“นายแอบรักใครอยู่หรือเปล่า” ถามไปแล้ว รีบตอบสิฟะจุนโฮ

จุนโฮรู้สึกเหมือนหนังตาจะปิดลงเอาเสียดื้อๆ เขาไม่เมานะ ไม่เมาจริงๆ แค่รู้สึกมึนๆเฉยๆเท่านั้นแหละ มินจุนฮยองถามอะไรเขาแบบนี้ แล้วใครจะกล้าตอบกัน ตอบไปเลยได้มั้ยว่าเป็นนิชคุณฮยอง เอ๊ะ นั่นก็โกหกสิ แต่ไม่มีใครรู้นี่หน่าว่าเขาชอบใคร อา…ทำไงง่วงแบบนี้นะ

“ใช่ ผมกำลังแอบรักคนบางคนอยู่ คนนั้นเป็นคนโง่ด้วย” ไม่ไหวแล้ว ตาจะปิดแต่ต้องพูดความจริงออกไปสินะ ตอนนี้แหละ..

ชายหนุ่มทั้งห้าคนมองจุนโฮอย่างตะลึง เข้าใจตรงกันว่าจุนโฮต้องเมาแล้วแน่ๆ อีจุนโฮตอนนี้ไม่เหมือนเดิม สายตาเปลี่ยนไป คำพูดคำจาก็ด้วย เชื่อแล้วว่าเหล้ามันเปลี่ยนคนได้จริงๆ และคนเมามักพูดความจริง จุนโฮตาเยิ้มเต็มที่ ยิ่งเพิ่มความหวงให้ชานซองเข้าไปอีก อะไรของเขากันนะท่าทีแบบนั้น น่าหมั่นไส้

“นายชอบใคร บอกฮยองได้มั้ย” มินจุนยืนหน้ามาใกล้จุนโฮไม่ถึงคืบ ชานซองรู้สึกวูบวาบแปลกๆในท้อง เขากำลังจะลุกขึ้นยืนอยากเดินหนี แทคยอนเห็นท่าทีแบบนั้นของชานซองก็รู้แล้วว่าไอ้น้องเล็กมันเป็นอะไร

หึงไง..

คิดได้ดังนั้นเขาก็เตะขาชานซองเบาๆเป็นการปรามชานซองให้ใจเย็นๆ ชานซองเหมือนจะรู้สึกตัวจึงนั่งเงียบรอฟังคำตอบ

“ชอบ..ชอบมานานแล้ว แต่ ฮึก เขาไม่เคยสนใจผมเลย ไม่เลยซักครั้งเดียว” พูดจบน้ำตาก็ไหลออกมาจากดวงตาเล็กๆนั่น “ผมชอบ ชอบ ชะ…” ยังไม่ทันจะพูดจบ ร่างบางก็ฟุ่บหลับลงไปกับโต๊ะเสียแล้ว

แม่แหกกกกกกก จะได้รู้เรื่องอยู่แล้วเชียว แกหลับทำม๊ายยยยยยยยย เมาแล้วหลับตอนนี้มันใช่ม้ายยยย อีจุนโฮ!!!! มินจุนกับแทคยอนมองหน้ากันแบบเสียดายสุดขีด

นิชคุณปรี่เข้ามาจะมาดูแลจุนโฮที่ฟุ่บนิ่งไปไม่ยอมขยับแต่…

“คุณฮยองไปดูแลอูด้งเถอะครับ ทางนี้เป็นหน้าที่ของผมเอง” ว่าแล้วเจ้าตัวก็ช้อนร่างบางให้เข้ามาอยู่ในอ้อมแขนแล้วเดินตรงไปที่ห้องนอนทันที

เจ้าอีจุนโฮคนสร้างภาระ!!

ภาพที่มินจุนเห็นทำให้เขาต้องยิ้มออกมา ชัดเลย เด็กสองคนนี้มัน…อ๊ากกกกก

“ไอ้แทค ฉันว่าความจริงเราไม่ต้องเล่นเกมก็ได้นะเว้ย โถ่เอ้ย จับมอมเหล้าก็จบเรื่องแล้วป้ะวะ”

“นั่นดิฮยอง คิดแผนกันทำไมวะ แต่เมื่อกี้ไอ้ชานแม่งโคตรหล่อ”

“ไม่ต้องลุ้นให้เหนื่อยล้ะ มีเวลาให้เคลียร์กันทั้งคืนเลย หึหึ เชื่อมั้ย เช้าวันพรุ่งนี้กลับมางุ้งงิ้งๆใส่กับเหมือนเดิม”

แล้วพวกนายต้องมาขอบคุณฉันทีหลัง ฮวางชานซอง อีจุนโฮ

คิมมินจุนจินตนาการถึงเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นของน้องเล็กทั้งสองแล้วก็รู้สึกหน้ามันร้อนผ่าวๆ เขายืนเขินจนบิด ไม่รู้จะระบายความฟินยังไงจึงหยิกแขนคนข้างๆแรงๆไปทีนึง

“ฮยองงงง หยิกผมทำไมเนี่ย เจ็บนะ” แทคยอนลูบแขนตัวเองปอยๆ ฮยองนี่เอะอะตี เอะอะหยิกตลอด ชอบใช้ความรุนแรงหรือไง

“ขอโทษว่ะ พอดีคนมันเขิน”

“ฮยองอิจฉาไอ้เด็กสองคนนั้นหรอ ผมช่วยได้นะ” พูดจบแทคยอนยิ้มเจ้าเล่ห์ยืนหน้ามาหาคนตัวเล็กกว่า ส่งผลให้มินจุนหน้าแดงแปร๊ดยิ่งกว่าลูกตำลึง

“จะไปไหนก็ไปเลยไป๊ ฉันไม่คุยกับนายแล้วว้อย!” คิมมินจุนพลักร่างหนาให้พ้นตัวแล้ววิ่งเข้าห้องไปด้วยความเขิน แทคยอนหัวเราะในลำคอและส่ายหน้าเบาๆ

คนนี้ก็ปากแข็งเหมือนกันนั่นแหละ หึหึ

———————————————–

เอาเสิร์ฟแล้วฮับบบ สำหรับตอนที่2ทีแรกไรท์ว่าจะเอาลงวันอาทิตย์แต่รอไม่ไหวไง ยอมแพ้ ลงวันนี้ก็ได้ 555555
เป็นยังไงกันบ้างคะสำหรับตอนนี้ แฮ่ๆ หวังว่าจะชอบกันนะคะ *โค้ง*

เหมือนเดิม รีดเดอร์คะ ช่วยเรียงเลข1-6ให้บรรดาไรท์เตอร์หน่อยนะคะ รบกวนด้วยน๊า
อาทิเช่น 416352 ประมาณนี้นะคะ เพราะไรท์หกคนก็ตีกันเองนั่นแหละค่ะว่าใครจะเริ่มแต่งคนแรกในตอนต่อไป
ขอบคุณที่รออ่าน ขอบคุณที่ตามกัน รู้สึกซาบซึ้งใจ เป็นกำลังใจดีมากเลย ;3;