ตอน ปันหยีฮาเฮ

writer : wakkks , rainstill , AatbWoo , Yochan , PaiPOPcoRn , Peachyhachi
tag : #เดอะรูมเมท

—————

.

.

โอกาสที่สมาชิกจะได้พักร้อนหนึ่งอาทิตย์เต็มมีไม่บ่อยนัก เพราะงั้นสมาชิกวง 2PM ก็ออกจะตื่นเต้นที่จะได้หยุดยาวพักผ่อน ณ เกาะปันหยี

จะมีก็แค่คนเดียว ที่ตื่นเต้นได้ไม่นานก็กลับมาหน้าบึ้งต่อ ซึ่งนั่นก็คือ ฮวางชานซอง ที่อารมณ์ไม่ดีตั้งแต่เห็นพี่คุณกับจุนโฮทำตัวสนิทสนมกันต่อหน้าต่อตา แล้วไม่ทันไร สองคนนั้นก็โอ๋กันอีกแล้ว ชานซองอดหงุดหงิดไม่ได้ที่เห็นภาพแบบนี้

นี่พักนี้เขาเป็นอะไรกันแน่ อารมณ์เดี๋ยวขึ้นเดี๋ยวลงไม่ต่างจากจุนโฮเลยสักนิด เคยว่าหมอนั่นเอาไว้แท้ๆ แต่กลับเป็นเองซะอย่างงั้น 

ทำไมต้องหงุดหงิดเวลาที่เห็นไอ้ตาตี่อยู่กับพี่คุณด้วยนะ ทำไมต้องเจ็บแปลบที่รู้ว่าอีกฝ่ายแอบชอบรุ่นพี่ชาวไทยด้วย

ทำไม ทำไม น้องเล็กร่างยักษ์มีแต่ความสงสัยเกิดขึ้นในใจ แต่ไม่ว่าจะคิดยังไงก็ไม่เข้าใจตัวเองเสียทีว่าเป็นเพราะอะไร การชอบเพื่อนมันทุเรศ ชานซองเคยคิดอย่างนั้น หรือเพราะความคิดแบบนั้นยิ่งทำให้หงุดหงิดใจก็ไม่รู้ ที่เคยพูดอะไรก็ดูเหมือนจะเข้าตัวเองซะหมด

“ชานซองเป็นอะไรไป ไม่ดีใจที่จะได้ไปเที่ยวกันเหรอ”
พี่คุณเอ่ยถามน้องเล็กที่กำลังยืนทำหน้าบึ้ง คิ้วก็ขมวดกันอย่างคิดไม่ตก พอสติกลับมาก็รีบตอบ

“ดีใจสิฮยอง เราจะได้ไปเที่ยวพักผ่อนยาวเลยนะ”
เขาทำเสียงตื่นเต้น ดีใจก็จริง แต่ก็หงุดหงิดใจด้วยเหมือนกัน

“เที่ยวคราวนี้ผมจะกินให้พุงกางเลย ฮ่าๆๆๆ”
อูยองเอ่ยบ้าง สายตาพลางมองพี่คุณที่อมยิ้มส่งให้

”ว่าแต่ครั้งนี้เราจะจับคู่ห้องนอนกันยังไงดีล่ะ?”
แทคยอนพูดแทรก ทำให้ทุกคนหันมามองเป็นสายตาเดียวกันอย่างครุ่นคิด

“เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนเถอะ พวกแกจะรีบคิดกันไปถึงไหน กระเป๋าน่ะเก็บกันรึยัง อีกไม่กี่ชั่วโมงจะถึงเวลาขึ้นเครื่องแล้วนะ”
พี่ใหญ่เดินผ่ากลางวงน้องๆ ที่ยืนคุยกันขวางทางเดินในหอ เสียงบ่นโวยวายยังดังตามมาให้ได้ยิน ทั้งๆ ที่ตัวพี่แกก็เดินหายเข้าไปในห้องนอนที่เปิดประตูทิ้งไว้แล้ว

“นั่นสิ อูยองอา เก็บกระเป๋าเสร็จรึยัง ถ้ายังก็รีบไปเก็บเร็วเดี๋ยวจะไม่ทัน”
นิชคุณตบบ่าอูยองเบาๆ เจ้าของชื่อเองก็พยักหน้าตอบแล้วทั้งสองก็แยกย้ายกันเดินกลับห้อง ทิ้งไว้ก็แต่ชานซองกับแทคยอนที่ยังยืนนิ่งกันอยู่ที่เดิม แต่ยังไม่ทันที่ใครจะได้พูดอะไร ร่างของรองมักเน่ก็เปิดประตูเดินออกมาจากห้อง สองสายตาของน้องเล็กตัวโตกับรองมักเน่ก้นงอนก็สบประสานสายตาเข้าหากันพอดิบพอดี

“เออกูลาก่อนล่ะ ลืมไปว่ายังเก็บของไม่เสร็จ”
แทคยอนพูดจบก็รีบกุลีกุจอเดินหายเข้าไปในห้องนอนตัวเองทันทีอย่างไม่คิดที่จะหันกลับมามองน้องทั้งสองที่ยังคงยืนสบตากันนิ่งค้างอยู่อย่างนั้น

เหตุการณ์เมื่อครั้งก่อนยังทำเอาเขาเสียวสันหลังวูบไม่หาย คราวนี้จะไม่ให้ประวัติซ้ำรอยอีก
กูเข็ดครับ!

“ยืนขวางประตูทำไม ที่ก็ออกจะกว้าง”
จุนโฮพูดจบก็เบะปากแล้วเดินกระแทกไหล่ใส่ชานซองเพื่อเดินไปยังห้องน้ำที่อยู่ไม่ไกล แต่ยังไม่ทันที่จะเดินผ่านพ้นร่างโตๆ ของน้องเล็กในวง ชานซองที่ยืนนิ่งทื่ออยู่ที่เดิมก็รีบจับข้อมือเรียวไว้แล้วกระตุกให้หันมาเผชิญหน้ากัน

“อะไร! ฉันจะไปอาบน้ำ มีอะไรก็รีบๆ พูดมา อมขี้ไว้ในปากอยู่รึไง”
“พูดดีๆ ไม่ได้รึไง”

“ดีๆ”
“……..”

“ปล่อยได้รึยัง?”
ไม่พูดเปล่า จุนโฮก็พยายามสะบัดมือเหนียวๆ ของชานซองออก แต่มันเป็นเรื่องยากเหลือเกินในเมื่ออีกฝ่ายก็ดูจะไม่ยอมปล่อยเขาไปง่ายๆ

“ตอนไปเที่ยว ฉันขอนอนห้องเดียวกับนายนะ” น้ำเสียงทุ้มเอ่ยออกมาเสียงแผ่ว เบาซะจนอีกฝ่ายแทบไม่ได้ยิน
“ห้ะ? เมื่อกี้นายพูดว่าอะไรนะ” ดวงตาเรียวหรี่ลงแล้วเอียงคอถามอีกฝ่ายอีกครั้งเมื่อได้ยินสิ่งที่คนตรงหน้าพูดออกมาไม่ถนัด

“ปั๊ดโถ่เว้ย ไม่พูดแล้ว!!!”
ชานซองสะบัดข้อมือจุนโฮทิ้งแล้วเดินกระแทกเท้ากลับเข้าห้องตัวเองทันทีโดยไม่สนใจว่าอีกฝ่ายที่ยังยืนมองตามหลังเขาอยู่จะงุนงงหรืออารมณ์เสียกับท่าทางกระฟัดกระเฟียดของตนรึเปล่า

“เป็นบ้าอะไรของมันวะ พูดจาไม่รู้เรื่อง พอถามอีกก็มาอารมณ์เสียใส่”
จุนโฮพูดงึมงำกับตัวเองเบาๆ สายตาก็มองตามแผ่นหลังหนาของชานซองจนหายลับเข้าไปในห้องแล้ว
ร่างเล็กยักไหล่อย่างไม่ยี่หระแล้วหมุนตัวเดินไปทางห้องน้ำโดยไม่คิดจะใส่ใจกับท่าทีหงุดหงิดของชานซองเมื่อครู่
สายตาสองคู่มองตามหลังน้องเล็กก้นงอนที่เดินหายเข้าไปในห้องน้ำก่อนจะหันกลับมามองหน้ากัน ดวงตาเรียวสองคู่สบประสานสายตากันพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ปรากฏอยู่บนใบหน้า

“นายคิดเหมือนฉันมั้ยบีหนึ่ง” แทคยอน
“คิดห่าอะไรอยู่ล่ะบีสอง พูดมาก่อนสิวะ” มินจุน

“อ่าวฮยอง วู้วว แก่แล้วสมองยังจะคิดช้าด้วยรึไง”
“อ่าวๆ ไอ้นี่นิ ปากอ่ะ อยากโดนประตูหนีบปากสักทีมั้ย”

“โถ่ววว ผมก็พูดเล่นน่า”
แทคยอนกับมินจุนที่ยืนหลบเกาะขอบประตูห้องชะโงกหน้าออกไปมองสังเกตการณ์ของคู่น้องเล็กตั้งแต่ต้นก็ผลุบหัวกลับเข้ามายืนเถียงกันต่อในห้อง เมื่อเหตุการณ์ที่ตนได้เห็นและได้ยินเมื่อครู่ทำให้แทคยอนคิดอะไรดีๆ ขึ้นได้

“ฮยองไม่ได้ยินที่ไอ้ชานมันพูดรึไง”
“โว๊ะ ฉันจะไปได้ยินยังไง มันละเมอรึมันพูดออกมาจริงๆ กันแน่วะ อย่าว่าแต่ฉันเลย จุนโฮมันยืนก้นงอนอยู่ตรงนั้นมันยังไม่ได้ยินเลย”

“โถ่ฮยอง นอกจากสมองจะคิดช้าแล้ว หูฮยองยังจะไม่ค่อยดีอีก”

ป้าบ!
พี่ใหญ่จัดการหยิบหนังสือบนโต๊ะฟาดเข้าที่อกแทคยอนเต็มๆ จนร่างสูงเซถอยหลังร้องโอดโอยแสดงท่าทีเจ็บปวดออกมาซะเกินจริงจนน่าหมั่นไส้

“แล้วตกลงไอ้ชานมันพูดว่าอะไร”
“มันขอนอนห้องเดียวกับไอ้ตี๋น่ะสิ!!” แทคยอนกลับมายืนตัวตรง ก่อนจะพูดไขความกระจ่างให้กับพี่ใหญ่ที่ยืนทำตาโต ริมฝีปากอิ่มเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ พร้อมกับเหนี่ยวคอของแมวยักษ์ลงมา

“เออ งั้นเอางี้ เดี๋ยวครั้งนี้ก็ให้พวกมันนอนด้วยกัน”
“ฮยองจะเป็นคนจัดห้องเหรอ” แทคยอนเอ่ยถาม

“ใช่ ฉันจะจัดเอง ส่วนนายก็ไปนอนกับคุณ ฉันจะไปนอนกับอูด้ง”
“เฮ้ย!! ได้ไงล่ะ ทำไมเราไม่นอนด้วยกันล่ะ!!”
แทคยอนดีดตัวผึงออกมายืนเท้าเอว คิ้วเข้มขมวดแน่นด้วยความไม่พอใจ ในขณะที่พี่ใหญ่ได้แต่อ้าปากพะงาบๆด้วยความงุนงงกับอาการของคนตัวสูง

“อะไร ทำไมล่ะ ทำไมต้องนอนด้วยกันด้วย”
“ก็… ก็ไม่เห็นเหรอว่าเมื่อคืนด้งกับไอ้คุณมันนอนด้วยกันน่ะ แสดงว่ามันต้องมีซัมติงงุ้งงิ้งจุ้งจิ้งกันอยู่แล้วไงล่ะ ฮยองนี่ โว้ว!! แก่แล้วยังเข้าใจยากอีก!!”
หนังสือเล่มเดิมถูกยกขึ้นมาฟาดแผ่นอกหนา คำก็แก่ สองคำก็แก่ ไอ้บ้านี่ วอนซะแล้ว!

“เออๆๆๆ เอางั้นก็ได้ ตามนั้นละกัน ไปเก็บกระเป๋าไป จะได้ไปบอกพวกนั้น” มินจุนว่าก่อนจะคว้ากระเป๋าของตัวเองมาถือเอาไว้ เปิดตัวเสื้อผ้ายัดของจำเป็นทุกอย่างใส่ลงไปด้วยความรวดเร็ว ในขณะที่แทคยอนยืนยิ้มกริ่มอยู่คนเดียว มินจุนฮยองเนี่ยน้า…

.
.
.

“สรุปก็คือ ฉันนอนกับแทค อูด้งกับคุณ แล้วก็นายสองคน นอนด้วยกัน อย่าแม้แต่จะอ้าปากเถียง ทะเลาะกันดีนัก นอนด้วยกันไปซะ”
มินจุนใช้อำนาจของพี่ใหญ่ที่ใช้ไม่เคยได้ผลบังคับให้ทุกคนเชื่อฟัง แต่เพราะมีแค่จุนโฮที่ทำท่าจะเถียง อำนาจครั้งนี้เลยใช้ได้ กระเป๋าทุกใบถูกนำออกมาวางกองไว้รวมกัน

“เราจะไปไหนกันบ้างอะ เกาะปันหยีที่ว่านี่หน้าตาเป็นยังไง”
อูยองเอ่ยถามขึ้นมา เพราะการเดินทางที่ดูจะกะทันหันทำให้เขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับการเที่ยวครั้งนี้เลย ทุกสายตาจับจ้องไปที่นิชคุณ เพราะเกาะปันหยีที่ว่านี่อยู่ที่ประเทศไทย

“เกาะปันหยีอยู่จังหวัดพังงาน่ะ เราก็ไปพังงากันก่อน ค่อยนั่งเรือไปเกาะปันหยีกัน เสร็จแล้วก็ไปภูเก็ตต่อ ดีมั้ย” เสียงทุ้มนุ่มอธิบาย ในขณะที่ทุกคนกระเด้งตัวนั่งตรง
“ภูเก็ตตตตตต” จุนโฮเป็นคนแรกที่ตะโกนออกมา พวกเขาอยากไปภูเก็ตมานานแล้วแต่ไม่มีโอกาสซักที

“งั้นเราไปกันเลยเถอะ!”

หลังจากนั่งหลังขดหลังแข็งกันมาเกือบๆ 10ชั่วโมง ทั้งหกคนก็เดินทางมาถึงเกาะปันหยี เกาะปันหยีเป็นเกาะที่ไม่มีหาดทรายเหมือนเกาะอื่น และก็เรียงรายไปด้วยร้านค้ามากมาย บวกกับนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติแล้วพวกเขาก็ดูไม่ค่อยจะแปลกตามากนัก

“ทุกคนเรือเที่ยวสุดท้ายจะออกจากเกาะออกตอนห้าโมงเย็นนะ ตอนนี้ก็เที่ยงกว่าๆเรามีเวลาเที่ยวร่วมๆห้าชั่วโมง” นิชคุณอธิบายให้อีกห้าคนฟัง
“หิวว่ะไอ้คุณ หาของกินกันหน่อยดีไหม เอ๊ะ!!!! ไอ้นี่หนิเป็นบ้าไรวะ งอแงอยู่ได้”
มินจุนหันไปแหวใส่แทคยอนที่เอาแต่ส่งเสียงงุ้งงิ้งๆตั้งแต่มาถึงเกาะแล้ว

“ไม่เห็นมี….ฮึก….”
พูดพลางเบะปากราวกับจะร้องไห้ ทุกคนมองแทคยอนเป็นตาเดียวด้วยสีหน้าอึ้งๆ ก็แหงล่ะผู้ชายตัวเท่าหมีป่ามาเบะปากทำเสียงกระซิกๆคงดูอุจาดตาไม่น้อย

“ไม่มีอะไรวะ เห็นพูดแต่ประโยคนี้ตั้งแต่ลงเรือแล้วนะ อะไรหายเหรอ?”
มินจุนยังคงถามน้องด้วยความเป็นห่วง ถ้าเกิดว่าของสำคัญหายจะได้ช่วยกันหา

“ไม่มี….ฮึก…” แทคยอนยังคงเบะปากต่อไปไม่ยอมตอบคำถามของมินจุน จนน้องๆในวงสังเกตได้ถึงเส้นเลือดอาเตอร์รี่ที่เต้นตุบๆอยู่ตรงขมับข้างขวาของพี่ใหญ่ และก็ได้ยินเสียงขาดผึงตามมา

“ไม่มีห่าไม่มีเหวอะไรก็พูดมาดิวะ มัวแต่งอแงมันจะลอยมาตรงหน้ามึงไหม ตอบบบบบบบบบ และถ้าแมร่งเป็นของสำคัญที่มันตกทะเลแล้วล่ะก็ แมร่งคงลงไปเซย์ไฮกับปลาเรืองแสงแล้ว เข้าใจที่พูดไหมเนี่ย ถ้ายังก็รีบๆเข้าใจซะกูหิวข้าวจนจะกินปลาได้ทั้งอ่าวแล้วเนี่ย เอา!!พูดมามึงจะเอาอะไร”

มินจุนขึ้นเสียงออกมาอย่างเหลืออด นิชคุณพยายามดึงรั้งแขนของพี่ใหญ่ไว้เป็นการห้ามปรามไม่ให้มินจุนพลั้งมือฆ่าเด็กอนุบาล อูยองก็บอกให้พี่ใหญ่ใจเย็นๆ จุนโฮยืนกอดอกมองพี่ชายตัวโตด้วยความเวทนา ส่วนชานซองก็กำลังโซ้ยไอติมมะพร้าวกะทิอย่างไม่รู้เหนือรู้ใต้

“ฮึก….ไม่มี…ไม่เห็นมีสาวๆใส่บิกินี่เลยอ่ะ อ๊คเสียใจอ๊คผิดหวัง”
“ถุยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
ทุกคนพร้อมใจกันถุยใส่หมีป่าอ๊คแทคยอน ฝ่ายแทคยอนเมื่อเห็นดังนั้นก็หลุดขำออกมา จนทุกคนพากันเดินหนี

“รออ๊คด้วยยยยเดี๋ยวอ๊คหลงทาง”

.
.
.

“ว้าววววววววววว” ทุกคนต่างร้องเป็นเสียงเดี๋ยวกันเมื่ออาหารถูกนำมาเสริฟตรงหน้า ข้อดีของการมาทะเลคืออาหารทะเลจะสดและราคาถูกกว่าในเมืองมากโข ทั้งหกคนจึงสั่งอาหารกันชุดใหญ่ ทันทีที่อาหารเรียงรายมาเสริฟทุกคนก็ตกตะลึงในหน้าตาของอาหาร ทั้งกุ้งเผา ปูม้านึ่ง หอยนางรมสดๆ ปลาหมึกย่างพร้อมน้ำจิ้มซีฟูด ปูผัดผงกะหรี่ ต้มยำกุ้ง ไม่รอช้าทุกคนก็รีบลงมือทานอาหารกันในทันทีเพราะหิวจัด

“คุณฮยองครับ ผมแกะปูไม่ได้ ฮยองแกะให้หน่อยได้ไหมครับ?”
อูยองหันไปหาคนพี่ที่นั่งอยู่ข้างๆพร้อมยื่นขาไปปูไปให้

“ได้สิ”
นิชคุณยิ้มออกมาเล็กๆ ก่อนจะหยิบขาปูไปแกะให้ตามคำขอ แทคยอนผู้ซึ่งเห็นเหตุการณ์สวีทหวานตรงหน้าเกิดอาการริษยาลงตับจึงหยิบหอยนางรมก่อนจะยื่นไปตรงหน้าของมินจุนที่ง่วนอยู่กับการหั่นปลาหมึกย่าง

“มินจุนฮยองครับ ผมแงะหอยไม่ได้ ฮยองแงะให้หน่อยได้ไหมครับ?”
แทคยอนพูดเลียนแบบอูยองทั้งประโยคต่างกันแค่ประธานกับกรรมเท่านั้น
“แงะเองดิ เป็นง่อยเหรอ แขนใหญ่ยังกะต้อม้อสะพานอย่ามาแอ๊บแรงน้อย แงะเอง”
และคำตอบที่ได้ออกมาก็ต่างกันลิบลับจนแทคยอนอยากจะวิ่งไปร้องไห้ในมุมมืด ทำไมนายหัวมินจุนถึงใจไม้ไส้ระกำกับโสรแทคอย่างนี้

“อ๊ะๆๆๆ ไม่ต้องเบะมาๆแงะให้ ทำหน้ายังกะเด็กดาวอายเขา”
มินจุนคว้าเอาหอยนางรมจากมือแทคยอนไปแงะให้ตามคำขอ นี่แหละนิสัยของพี่ใหญ่เขาล่ะปากร้ายแต่ใจดี ฝ่ายน้องเล็กทั้งสองที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตากินอาหารในจานไม่พูดไม่จากับราวกับไปโกรธกันมาแต่ชาติปางก่อนนั้นทำให้นิชคุณอดที่จะอยู่เฉยไม่ได้เลย เขาแกะกุ้งตัวอวบๆตัวหนึ่งก่อนจะวางลงบนจานของจุนโฮ

“ชิมกุ้งเผาสิจุนโฮ หวานกรอบมากเลยนะ”
จุนโฮส่งยิ้มให้พี่ชายที่แสนดีก่อนจะเอ่ยคำขอบคุณออกมา จนชานซองที่อยู่ในเหตุการณ์อดรนทนไม่ได้จนต้องพยายามทำคะแนน
“จุนโฮปูผัดผงกะหรี่อร่อยมากเลยนะ ลองชิมๆ”
ชานซองพูดพลางตักปูชิ้นโตวางลงบนจานของจุนโฮ

“ขอบใจ” จุนโฮเอ่ยออกมาแผ่วเบา
“กินต้มยำกุ้งไหม ฮยองตักให้” และก็เป็นนิชคุณอีกครั้งที่เสนอตัวตักกับข้าวให้จุนโฮ แต่ก็ไม่ทันที่จะได้ตัก ต้มยำกุ้งก็ลอยมาอยู่ตรงหน้าของจุนโฮด้วยฝีมือของชานซอง

“อ่ะ ต้มยำกุ้ง” เอ่ยเสียงเรียบก่อนจะเอื้อมไปตักกับข้าวมาวางบนจานจุนโฮอีก
“แล้วนี่ปูม้านึ่ง” ชานซองคว้าเอาขาปูม้ามาจากมืออูยองก่อนจะวางลงบนจานจุนโฮ

“อ๊ะ..ชานซอง”
“แล้วนี่ก็หอยนางรม” ชานซองแย่งหอยนางรมมาจากมือของแทคยอนก่อนจะวางลงบนจานจุนโฮอีกครั้ง
“ไอ้ชานนนนนเอาคืนมา”

“แล้วนี่ก็…”
“พอได้แล้ว นายจะตักอะไรกันนักกันหนา มันปนกันมั่วจนจะเหมือนข้าวหมาอยู่แล้วนะ เป็นบ้าอะไรของนาย”
จุนโฮชักจะหมดความอดทน แรกๆก็ดีอยู่หรอกที่ชานซองมาเอาใจ แต่พอมากๆเข้าก็ชักจะไม่ไหวเหมือนกัน มันมากไปจนน่าหงุดหงิด

“พอๆๆๆๆ อย่าทะเลาะกัน มาเที่ยวทั้งทีจะมาตีมากัดกันทำไมวะ รอกลับเกาหลีก่อนก่อนฮยองจะซื้อปืนให้คนละกระบอกแล้วจะฆ่ากันยังไงก็เชิญ แต่ตอนนี้ขอล่ะ ฮยองกราบบบบบ สงบศึกกันก่อนได้ไหม?”
มินจุนเอ่ยก่อนที่น้องเล็กทั้งสองจะส่งเสียงจิ๊จ๊ะเบาๆแล้วก็หันไปกินอาหารในจานต่อ

เฮ้ออออออ คือสิหน่ายแท้หน้อ ปวดเฮดแท้เหลา

“คิมนิคคุณ หอยอร่อยอ้ะ หอยใหญ่มาก อยากเหมากลับเกาหลี”
แทคยอนเงยหน้าจากการพยายามแงะหอยนางรมเพื่อบอกนิชคุณ นิชคุณเห็นหอยนางรมในจานพร่องไปเยอะเพราะแทคยอน เขาทำหน้าสยดสยองเล็กน้อย ลืมบอกไอ้แทคว่าหอยนางรมพลังมันร้ายแรง ตายๆๆ ไอ้แทคเอ้ยยยยยย กินอะไรไม่รู้จักพอดี เห็นว่าหอยอร่อยหน่อยก็ฟาดเอาๆ ต่างจากชานซอง รายนั้นกินทุกอย่างๆละนิดอย่างละหน่อยเท่านั้น เตือนตอนนี้ยังทันสินะ

“แทค กินหอยนางรมมากไม่ดีนะ”
นิชคุณเตือนแทคด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ทำไมอ้ะนิคคุณ อร่อยออก ยิ่งกินคู่กับหอมเจียวแล้วน้ำจิ้มนี่อีก ย๊าห์ ชีวิตของอ๊คแทคยอนให้กินหอยทั้งชีวิตก็กินได้นะ”
นั่นไง เตือนแล้วฟังทีไหน แถมยังตักเพิ่มมาใส่จานอีก อ๊คแทคย๊อนนนนนน เดี๋ยวรู้เรื่องแน่คืนนี้ หอยนางรมกินเยอะๆแล้วมัน…

คุณนี่ศูนย์หกสองสี่อยากเอาหัวโขกโต๊ะ! หอยนางรมมันคือยาโด๊ปดีๆนี่แหละเว้ยยยย คิมมินจุนฮยองครับ อยากให้สู้นะคืนนี้ อยากให้สู้ ถ้าไอ้แมวยักษ์นี่เกิดพิเรนทำอะไรทะลึ่งตึงตังขึ้นมา เคลียร์กันดีๆ ไม่รู้จะบอกมันยังไงล้ะ ไม่ฟังกันเล้ยยยย

ทั้งหกคนใช้เวลาไม่นานในการจัดการอาหารมื้อใหญ่มื้อนี้ ต่อมาขนมหวานและผลไม้มาเสิร์ฟ ขนมหวานเป็นของท้องถิ่นของที่นี่ หากินยาก ประเทศไทยนี่อุดมสมบูรณ์จริงๆ มาทีไรอาหารทั้งคาวหวานพร้อมตลอด

นิชคุณผู้เป็นเจ้าบ้านและล่ามจำเป็น พาสมาชิก 5 คนเดินซื้อของฝากตามร้านรวงต่างๆ มีของที่ระลึกขายมากมาย เนื่องจากที่ชาวบ้านบนเกาะปันหยีส่วนใหญ่ยึดอาชีพหลักเป็นชาวประมง ของที่ระลึกส่วนใหญ่จึงของเป็นของที่หาได้จากเกาะนี้ แทคยอนยังแอบงอแงเล็กน้อยอยากจะสั่งหอยนางรมกลับไปกินที่โรงแรม แต่นิชคุณไม่ยอมท่าเดียว นิชคุณเป็นคนรับผิดชอบเรื่องเงินที่นำมาเที่ยวด้วย ขืนให้สมาชิกในวงถือเงินซื้อของกันเองต้องได้ของแปลกๆกลับมาแน่

ทั้งหกคนเดินจับจ่ายซื้อของกันอย่างเพลิดเพลิน โดยเฉพาะห้าหนุ่มเกาหลีต่างตื่นตาตื่นใจกับสถานที่เที่ยวเพราะไม่เคยเห็นของแปลกๆหลายอย่าง ตอนนี้เป็นเวลาสี่โมงเย็นแล้ว นิชคุณรีบต้อนบรรดาเพื่อนร่วมวงของเขาให้กลับไปที่ท่าเรือ อูยองยังอิดออดเพราะอยากได้ของฝากไปให้พี่สาวกับแม่ ชานซองกับมินจุนกำลังเล่นกับลูกของแม่ค้าด้วยนิสัยรักเด็ก แทคยอนเม้าท์มอยกับนักท่องเที่ยวต่างชาติสาวสวยอย่างเมามันส์

คงจะมีแต่จุนโฮที่ดูพูดง่ายสุดแล้ว เฮ้อ เหนื่อยจริงๆ นี่สาบานว่าอายุเลย20กันหมดแล้ว จับปูใส่กระด้งชัดๆพวกนี้

“จุนโฮ สนุกมั้ยวันนี้” นิชคุณปาดเหงื่อบนใบหน้าพลางถามจุนโฮ
“สนุกครับ อาหารก็อร่อย ที่นี่สวยมากแถมยังไม่วุ่นวายด้วย คุณฮยองต้องพามาอีกนะ” จุนโฮยิ้มน้อยๆ นิชคุณคิดว่าจุนโฮอาจจะเหนื่อยจากการเดินทาง เพราะดูว่าตั้งแต่ที่ร้านอาหารก็ดูจุนโฮเงียบๆไป เขาเป็นห่วงความรู้สึกของเด็กคนนี้

ในที่สุดนิชคุณก็ไล่ต้อนบรรดาเพื่อนร่วมวงตัวแสบทั้งหลายให้มาถึงท่าเรือ เขารู้สึกดีมากที่ได้เที่ยวเป็นกรณีส่วนตัว พี่ผู้จัดการวงของเขาก็ใจดีกว่าที่เขาคิดไว้เยอะ ที่ยอมให้พวกเขาได้มาเที่ยวกันตามลำพัง บางทีเมเนเจอร์ฮยองคงอยากพักบ้างอะไรบ้างที่โรงแรม แถมที่โรงแรมก็มีแต่สาวๆใส่บีกินนี่เต็มไปหมด ถือว่าให้รางวัลเมเนเจอร์คนเก่งและแกร่งที่สุดในปฐพี

เรือรอบสุดท้ายจะมาประมาณห้าโมงเย็น พวกเขาทั้งหกคนจึงนั่งรอกันอยู่ที่ท่าเรือพร้อมกับนักท่องเที่ยวคนอื่นๆ ส่วนใหญ่มีแต่คนต่างชาติ นิชคุณรู้สึกได้เล็กน้อยมีเสียงกระซิบกระซาบกันว่านี่2PMหรือป่าว แต่เขาเริ่มชินแล้ว นิชคุณจึงยิ้มให้กับนักท่องเที่ยวกลุ่มนั้นที่พูดถึงพวกเขา

อยู่ๆแทคยอนทำหน้านิ่วแล้วเอามือกุมท้อง ปะ ปวดท้องงงงงง แทคคูลปวดท้อง แต่จะบอกนิชคุณยังไงดี ถ้านิชคุณรู้ว่าแทคคูลข้าศึกกำลังบุกประตูเมือง คุณนี่ศูนย์หกสองสี่ต้องฟาดแทคคูลตายแน่ๆ อันเดวววว อันเดวววววววววว ออตอเคคคค

แต่นี่มันไม่ไหวแล้วจริงๆนะ หรือจะเป็นเพราะคุณหอยนางรมที่กินเข้าไปเมื่อกลางวัน หอยนะหอย ใหญ่ซะเปล่าแต่ไม่ได้ช่วยให้เกิดประโยชน์โภคผลอะไรเลยว้อยยยยยย อร่อยนะแต่ทำไมทรยศลำไส้น้อยๆของแทคคูลอ้ะ ง้ากกกกก ไม่ไหวแล้ว

ออตอเคคคค ออตอเคคคค ..

มันใช่เวลามั้ยไอ้หอยใหญ่ที่จะมาสำแดงฤทธิ์เดชเนี่ยยยยยย ช่วยล้วยยยยยยยยยยย

ชานซองหันไปเห็นแทคยอนที่ยืนเอามือกุมท้องของตัวเองเหงื่อแตกพลั่ก เขารู้ดีว่าแทคยอนต้องผิดปกติอะไรซักอย่างแล้ว เขาเดินเข้าไปหาฮยองตัวเกรียนทันที

“แทคฮยอง เป็นอะไร ไม่สบายหรือเปล่า”
ไม่นะชานซอง ขืนบอกไอ้หมอนี่ไปว่าอยากเข้าห้องน้ำต้องโดนขำแน่ๆ
“ไม่เป็นไรเว้ย สบายดี”
แทคยอนฉีกยิ้มให้กับน้องเล็กตัวโตอย่างฝืนๆ ชานซองหรี่ตามองแทคยอนอย่างไม่เชื่อ อย่ามาโกหกนะ แค่เห็นท่าทางก็รู้แล้ว

“ฮยองอย่ามาโกหกผมหน่อยเลย ฮยองปวดท้องอ้ะดิ อาการแบบนี้มันเหมือนคนท้องเสีย ไปบอกคุณฮยองกันเถอะ ขืนปล่อยไว้..อ๋า ไม่อยากจะคิด” ชานซองเบ้ปากแล้วจับแขนแทคยอนลากให้ไปหานิชคุณด้วยกัน

“ไม่เป็นไรจริงๆ ฉันสบายดี เนี่ยไง หายแล้วเว้ย”
แทคยอนกัดฟันยืนตัวตรง จะบ้าหรอ ขืนไปเข้าห้องน้ำก็ไม่ทันเรือรอบสุดท้ายพอดีอ้ะดิ ไม่อยากเป็นตัวถ่วงหรอกนะ ถ้าพลาดเรือเที่ยวสุดท้ายไป จะไปนอนไหนกันล่ะทีนี้ แถมรับปากเมเนเจอร์ฮยองแล้วด้วยว่าจะกลับถึงโรงแรมตอนเกือบๆทุ่ม
“ฮยองแน่ใจ? ข้าศึกมันไม่ประนีประนอมหรอกนะบอกให้ ถ้ามันมาบุกแล้วมันก็คิดจะตีประตูเมืองให้แตกอย่างเดียว อย่าดื้อเดะฮยองงงงงง ไปปปป ไปกับผมเดี๋ยวนี้”

“ม่ายยยย ไอ้หมีนิ้วอ้วน ไม่ไป ราวม่ายปายยยยย เดี๋ยวปั๊ดเอาฟันเฉาะให้แขนขาด ม่ายยยยย อันเดววววววว”
แทคยอนยื้อยุดฉุดกระชากกับชานซองไปมา นักท่องเที่ยวที่อยู่แถวนั้นเริ่มมองทั้งสองคนอย่างงงๆ อูยองสะกิดนิชคุณเล็กน้อยว่าตัวแสบประจำวงกับเด็กขี้มึนเหมือนจะทะเลาะกัน นิชคุณตกใจรีบเข้ามาเคลียร์

“เป็นไรแทค”
พ่อตัวดีหยุดโวยวายพลางหันควับไปหาเจ้าของเสียงนุ่มจนคอแทบเคล็ด ชิบหายละ.. ใคร.. ใครฟ้องนิชคุณ..

“ป..ป่าวแค่..เล่นต่อยท้องกับไอ่ชานน่ะ แหะๆ”
ว่าแล้วก็ทำท่าพุ่งเข้าไปต่อยท้องมักเน่ตัวโตเเพื่อความสมจริง

แต่แล้วเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น.. เมื่อกำปั้นหมีพุ่งสวนกลับมาอย่างที่เขาสองคนชอบเล่นด้วยกันด้วยกันบ่อยๆ แต่เพราะเวลานี้มวลสารในตัวแทคยอนกำลังโกลาหลซะยิ่งกว่าลาวาที่พร้อมจะประทุ..

“อุก! อ..ไอ่ชาน.. ไอ่ฝัดดดด…”

.
.
.

“ฮยองงงง เสร็จยางงงงง”
“เดี๋ยวดิว่ะ เฝ้านิดเฝ้าหน่อยทำเป็นบ่น!”
เสียงที่ตะโกนกลับมาทำเอาชานซองตัดสินใจย่อตัวลงนั่งกับพื้นพลางเอามือเท้าคางมองนู้นมองนี่แก้เซ็ง.. แบบนี้แถวบ้านเรียกกินโง่ชัดๆ กินยังไงให้ท้องเสียได้ขนาดนี้

ยกนาฬิกาคู่ใจขึ้นมาดูก็พบว่าเวลาขอเขาใกล้จะหมดลงเรื่อยๆ อีกห้านาทีเรือรอบสุดท้ายกำลังจะมาถึง.. ไม่ได้การละ..

“ฮยอง!! เร็วๆดิ เดี๋ยวก็ตกรอบเรือหรอก!”
“คนจะเขร้มันเร่งกันได้ที่ไหหนเล่าาา!!”

“ไม่รู้แหละ นับหนึ่งถึงสามถ้าไม่ออกมาผมจะพังเข้าไป!”
“ย๊าาาส์!! ไอ่บ้า ลองพังเข้ามาดิ เจออาก้ากูระเบิดใส่หน้าแน่!”

ได้ยินแบบนั้นฮวางชานซองก็หยุดกึก.. เบ้ปากด้วยความขยะแขยง ไม่เร่งก็ได้ว่ะ แต่จะทำยังไงเนี่ย อีกห้านาทีเรือจะออก แล้วนี่ก็.. อีกสี่นาที!!

เขาว่ากันว่า ยิ่งเร่งยิ่งช้า.. โอเคชานซองจะไม่เร่ง พยายามอยู่เงียบๆให้อีกคนได้ใช้สมาธิไป เดินวนไปวนมาอยู่หลายรอบก็ไม่มีวี่แววของแทคยอนว่าจะออกห้องน้ำได้เลย

อีกสองนาทีครึ่ง..
เสียงฝีเท้าของใครบางคนดังชัดขึ้นมา ชานซองเงยหน้าขึ้นไปมองก็พบว่าเป็นคนที่ทำให้เขาอารมณ์เสียมาทั้งวัน อีจุนโฮ.. ใบหน้าหวานบึ้งตึงราวกับว่าถูกบังคับ

“อ่าว..ไปไม่รอเรือบกับฮยองคนอื่นหรอ”
“ก็เพราะฉันถูกบังคับให้มาตามนายสองคนน่ะสิ”
พูดน้ำเสียงสะบัด ตามจริงเขาไม่ค่อยอยากจะมาตามคนเข้าห้องน้ำเท่าไร บอกตรงๆไม่ใช่สไตล์จุนโฮเลย

“แทคฮยอง ถ้ายังไม่ออกมาในหนึ่งนาทีนี้ ผมจะพังประตูเข้าไปแน่!”
เสียงแหลมของจุนโฮดังแผดไปทั่วจนชานซองเผลอผงะตัวถอยหนีเสียงนั่น

“อะไรว่ะ พูดเหมือนไอ่ชานเลย เป็นเนื้อคู่กันรึไง! แปปเส้~!”

และประโยคที่พึ่งหลุดออกจากปากแทคยอนก็ทำเอาคนนอกห้องน้ำนิ่ง.. รวมถึงแทคยอนเองด้วยเช่นกัน ตายละ อ๊คเผลอพูดอะไรออกไป..

นอกจากเขาจะโดนสองมักเน่กวนใจในเวลานี้แล้ว เขายังต้องมาสำนึกคำพูดที่เผลอพูดทิ้งระเบิดออกไป.. ไม่อยากจะคิดสภาพไอ่สองคนนั้นเลย

ชานซองเสมองออกไปที่อื่นเพราะคำพูดนั้นมันทำให้ภาพสัมผัสอุ่นๆวันก่อนฉายแวบเข้ามาในสมอง

ส่วนจุนโฮกำลังอารมณ์เสียมากๆ เพราะเขากำลังอึดอัด.. อึดอัดเพราะคำพูด อัดอัดเพราะบรรยากาศแปลกๆ อึดอัดเพราะทุกอย่าง.. ตั้งแต่เหล่าฮยองมีท่าทีเปลี่ยนไป

จุนโฮรู้สึกเหมือนเขากำลังโดนต้อน ไม่รู้ว่าต้อนเรื่องอะไรแต่แน่ใจว่ามันทำให้เขาอึดอัด..

“ออกมาเดี๋ยวนี้นะฮยอง!! ชอบทำเรื่องให้คนอื่นปวดหัวนักนะ! ถ้าขืนยังไม่ออกมาอีกผมจะปล่อยฮยองไว้ที่นี่แหละ!”

ได้ทีก็หันไปออกปากโวยวายฮยองตัวแสบ เขาไม่อยากจะพาลใส่ใคร เพราะความรู้สึกลึกๆมันบอกว่าคนในห้องน้ำนี่แหละทำให้เขากับชานซองเหมือนมีอะไรยางอย่างกลั้นกลางไว้ตลอดเวลา

แล้วคราวนี้กำลังจะทำให้ตกรอบเรือเที่ยวสุดท้ายอีก!!

“จุนโฮ อย่าโวยวายสิ”
“นายไม่ต้องเลย! ดูนาฬิกาเถอะมันจะไม่ทันอยู่แล้ว”
คนตัวเล็กคงไม่รู้ตัวว่ากำลังทำหน้ามุ่ยขนาดไหน เพราะอารมณ์ที่สั่งสมมานานเลยทำให้เขาพร้อมสติแตกได้ทุกที

ชานซองยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูและพบว่า ..

Arrrrr..
“ฮัลโหลครับ”
จุนโฮกดรับโทรศัพท์ด้วยท่าทางนิ่งๆ

มันเลยเวลาของเรือรอบสุดท้ายแล้ว..

“ห้ะ!! เรืออกไปแล้วหรอครับ!!!”

.
.
.

“เอายังไงละทีนี้.. ร้านปิดไปแล้วเกือบหมด..”
นิชคุณพูดขึ้นมานิ่งๆ หลายชั่วโมงกว่าที่พวกเขาจะสามารถแงะอ๊คแทคยอนออกมาจากห้องน้ำได้

“พลาดเรือเที่ยวสุดท้าย และติดแหงกอยู่ในเกาะที่ไม่มีที่นอน.. น่าสนุกดีนิ..”
จุนโฮพูดเสียงเรียบโดยมีแทคยอนยืนสำนึกผิดอยู่ข้างๆ

บรรยากาศแตกต่างจากเมื่อครึ่งวันเช้าอย่างเห็นได้ชัด ความเงียบเข้าปกคลุมเมื่อคนเป็นพี่อย่างนิชคุณพยายามหาทางออก มินจุนพยายามกวาดสายตาไปรอบๆเพื่อหาร้านค้าซักร้านที่ยังเปิดอยู่

“ฉันว่าเราแยกย้ายออกไปหาที่พักกันก่อดีไหม”
และนั่นก็ทำให้อูยองพยักหน้าเห็นด้วยกับพี่ใหญ่ เขาอยากจะหาที่อยู่เป็นหลักเป็นแหล่งดีกว่ายืนเคว้งอยู่แบบนี้

“งั้นเราไปเป็นคู่ฉันจะไปกับแทค นิชคุณกับไปอูยอง และจุนโฮไปกับชานซอง ถ้าใครเจอที่พักก่อนให้โทรตามที่เหลือโอเคไหม”
สมาชิกในวงต่างเห็นด้วยถึงแม้ว่าจุนโฮจะอยากปฏิเสธก็ตามแต่เขารู้ดีว่าเวลานี้มันไม่ควร

พี่ๆเริ่มเดินห่างออกไปจุนโฮเลยเป็นฝ่าเดินนำชานซองไปที่โซนร้านขายอาหาร น่าจะมีพ่อค้าแม้ค้าบางร้านที่ใช้ชีวิตอยู่ติดกับร้านบ้างสิ

“นี่จุนโฮ หมู่นี่นายเป็นอะไร ดูอารมณ์เสียตลอดเลย”
“…เปล่า ฉันแค่หงุดหงิดน่า”

จริงอยู่ที่เขาชอบชานซองง แต่ก็อดอารมณ์เสียไปไม่ได้ ในเมื่อทุกอย่างมันดูพิลึกๆไม่เป็นธรรมชาติซักอย่าง คอยดูซักวันจุนโฮจะทำให้บรรยากาศแบบนี้หายไปให้ได้ เขาอยากกลับมาคุยเล่นกับชานซองเหมือนเดิมตามปกติ..

“เรากลับไปคุยเล่นเป็นเพื่อนสนิทกันเหมือนเดิมไม่ได้หรอ…”
“ฉัน..พยายามอยู่ อย่าพูดมากน่าไอ่อ้วน ช่วยกันหาร้านที่ยังมีคนอยู่บ้างสิ”

“นายว่าฉันอ้วนหรอ..”
ชานซองทำตาโตก่อนจะสาวเท้ายาวมาเดินล้อมหน้าล้อมหลังคนตัวเล็ก เขาอุส่าฟิตหุ่นมาตั้งหลายอาทิตย์นะ และท่าทางแบบนั้นก็ทำจุนโฮหลุดขำออกมาได้ง่ายๆ

“ไอ่อ้วนเอ้ยย..”

.

.

.

————————
จบบบบ 555555 เหมือนเดิมนะคะ
ใครที่คิดว่าตัวเองเม้นคนแรกช่วยสลับเลข 1-6 ให้ด้วยน้าาา